– To film o pozbawieniu kontroli, film bez jednej interpretacji. Nie chciałabym kontrolować odbioru „Wieży...”, ale sądzę, że ona się udała. Udała się, bo jest taka, jak ja chciałam. Chciałam zrobić film, który się rozpadnie na końcu i przy którym pojawi się dowolność interpretacji. To, o czym opowiada film i jego końcówka, jest bardzo otwarte. To zaproszenie do dyskusji - mówi Jagoda Szelc, reżyserka "Wieży. Jasnego dnia". Pełnometrażowy debiut studentki reżyserii na łódzkiej filmówce bierze udział w Konkursie Głównym 42. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Akcja onirycznego obrazu dzieje się w Kotlinie Kłodzkiej. Do Muli, matki małej Niny oczekującej pierwszej komunii, przyjeżdża jej brat i młodsza siostra Kaja, która zniknęła nagle sześć lat temu. Mula obawia się, że niezrównoważona Kaja - biologiczna matka Niny - chce odebrać jej dziecko. Reszta rodziny, początkowo dystansująca się od Kai, zaczyna wierzyć w nowy początek i pogodzenie się sióstr. W dniu komunii dochodzi do ich pojednania, jednak istnieje inny, ważniejszy powód dla którego Kaja wróciła... – Prawda jest taka, że nie jesteśmy właścicielami świata. Jesteśmy jego leasingowcami. Miałam marzenie o tym, co byłoby, gdybyśmy się wszyscy obudzili z poczuciem, że nie mamy nad tym kontroli. Czy to spowodowałoby panikę, czy to spowodowałoby właśnie to, co się dzieje na końcu tego filmu, czyli zupełne uwolnienie... – opowiadała po wtorkowym pokazie prasowym „Wieży...” jej twórczyni.
W drugim dniu 42. FPFF widzowie mogli zobaczyć także „Catalinę” bośniackiego reżysera Denijala Hasanovicia, absolwenta łódzkiej filmówki. To jego drugi pokazywany w Gdyni film - po nagrodzonym w 2001 roku „Liście”. Chorwacko-bośniacko-polska koprodukcja opowiada o kolumbijskiej studentce prawa, której prośba o przedłużenie pobytu we Francji spotka się odmową. Dziewczyna, nie chcąc wracać do rodzinnego kraju, decyduje się na wyprawę do zupełnie sobie nieznanego Sarajewa. Jej celem jest uzyskanie dostępu do materiałów Międzynarodowego Trybunału Karnego dla byłej Jugosławii. Catalina ma nadzieję, że zebrane materiały pomogą jej napisać pracę o wojnie na Bałkanach, która przekona władze paryskiego uniwersytetu do zatrudnienia jej i oddalenia groźby deportacji. Kiedy okazuje się, że nie ma na to szansy, pomocną dłoń wyciąga do niej tłumaczka misji. Nada namawia Catalinę do pozostania u niej w Sarajewie. Między kobietami rodzi się przyjaźń. – Przyjechałem do Polski jako uchodźca w 1994 roku. Nielegalnie. Wylądowałem na dworcu w Zgorzelcu. A potem przez lata spotykałem różnych ludzi, którzy mieli podobne doświadczenia. Pomyślałem sobie, że to jest coś, o czym ja mogę opowiedzieć, bo to jest mój świat, coś co dobrze znam od kuchni. Nie muszę udawać, nie muszę robić dokumentacji emocjonalnej (…) W sposób naturalny wyszło mi, że spoiwem tej historii jest młoda osoba, która szuka sposobu, żeby zrozumieć siebie: kim jest. I moim zdaniem, jest na dobrej drodze, żeby znaleźć odpowiedź – mówił na konferencji po wtorkowej projekcji reżyser „Cataliny”.
Drugi dzień 42. FPFF stanowił wyjątkową okazją do uczestniczenia w jubileuszu 70-lecia polskiej animacji. Od wczesnego popołudnia w Multikinie widzowie oglądali zestaw kilkunastu wybitnych filmów krótkometrażowych. Blok pokazowy zawierał między innymi takie animacje jak „Fotel” w reżyserii Daniela Szczechury, „Koń” autorstwa Witolda Giersza, „Łagodna” Piotra Dumały czy słynne „Tango” Zbigniewa Rybczyńskiego. W sekcji „Czysta klasyka – in Memoriam” zaprezentowane zostały odnowione cyfrowo arcydzieła polskiej kinematografii: „Wesele” w reżyserii Andrzeja Wajdy, „Mój Nikifor” Krzysztofa Krauzego i „Pociąg” Jerzego Kawalerowicza. Były też „Pokaz specjalne. In Memoriam”, a wśród nich dokument poświęcony niedawno zmarłemu Wojciechowi Młynarskiemu. W film „Młynarski – piosenka finałowa” wyreżyserowanym przez Alicję Albrecht wypowiadają się między innymi Janusz Gajos, Janusz Głowacki, Jerzy Derfel, Janusz Sent, Włodzimierz Korcz, Ewa Bem, Janusz Stokłosa, Irena Santor, Michał Bajor, Magda Zawadzka i Krystyna Janda – bliscy oraz ci, którzy z razem z mistrzem słowa tworzyli i dla których mistrz tworzył. Te uczciwe, bez cenzury, opowieści zbudowały portret niezwykłego artysty, ale też człowieka z wyraźnym pęknięciem, zmagającego się z ludzkimi słabościami. – W tych jego miniaturach wyraźniej odbijał się PRL niż na przykład w trzytomowej powieści – mówi w filmie Janusz Głowacki. Nieznane dotąd archiwalia, fotografie, teledyski, niektóre powstałe specjalnie na potrzeby filmu, przypominają najpiękniejsze piosenki Wojciecha Młynarskiego. 19.09.2017 / fot. Krzysztof Mystkowski / KFP, Mateusz Ochocki / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia