„Sax Club Pana Dyakowskiego” zadebiutował w gdyńskim Konsulacie Kultury. Premiera książki autorstwa Kamila Wicika i Mariusza Nowaczyńskiego (wydawnictwo Kosycarz Foto Press) przyciągnęła do dawnego Domu Marynarza Szwedzkiego tłumy. Byli wielbiciele i przyjaciele Przemka Dyakowskiego, była jego Rama 111, było wspólne granie z bohaterem wieczoru, i były opowieści z udziałem współtwórców „Sax Clubu”. Mówiąc w dużym skrócie, z Przemkiem połączyło ich radio. Nowaczyńskiego – Radio Plus na początku lat 90., Wicika – via Nowaczyński – Radio Gdańsk kilka lat temu. Spotkanie autorskie poprowadził filolog, radiowiec i dziennikarz telewizyjny Piotr Jacoń. – To mogłaby być opowieść o kruczowłosym przystojniaku, który grywał w tenisa z amerykańskimi milionerkami na środku oceanu. Mogłaby być to także opowieść kulinarna, bo nasz bohater jest trochę jak Anthony Bourdain. Ma on również coś z taksówkarza, tancerki, a także tresera dzikich zwierząt. Jest także mistrzem świata w skoku w dal wśród marynarzy. Chętnie opowiedziałby również państwu, jaki był Wincenty Witos, bo oczywiście znał go osobiście, ale bardziej jest znany z osobistej przyjaźni z Piotrem Skrzyneckim i odkrywania Ewy Demarczyk. Szczęśliwie dla nas wszystkich jest tutaj w Gdyni i dzisiaj odkrywa się dla nas na blisko 350 stronach książki. Dziadek, ojciec, brat, wujek i przyjaciel nas wszystkich, czyli Przemek Dyakowski – wprowadzał nas w świat „Sax Clubu” Piotr Jacoń.
„Sax Club Pana Dyakowskiego” to wywiad rzeka z ikoną trójmiejskiej sceny jazzowej, niezwykłym saksofonistą uznawanym powszechnie za trójmiejską kwintesencją stylistycznej otwartości, dla którego wszyscy muzycy i słuchacze stanowią jedną rodzinę. To pełna anegdot opowieść o życiu zawodowym i prywatnym artysty wywodzącego się z ziemiańskiej rodziny o wielkich tradycjach. Przemek wspomina dzieciństwo w podkrakowskiej Masłomiącej i dorastanie w Zakopanem, współpracę z Piwnicą pod Baranami i odkrycie Ewy Demarczyk, koncerty w gdańskim Żaku, wyjazdy zagraniczne i występy z zespołem Rama 111, tworzenie gdańskiego Sax Clubu, animowanie jazzowej sceny w Trójmieście i współpracę z Radiem Gdańsk. Ale Sax Club to przede wszystkim ludzie, cała masa ludzi, którzy wypełniają życie niezwykle otwartego, a zarazem niesłychanie skromnego człowieka. – Pierwszy raz zrobiłem zdjęcie Przemkowi w 1994 roku, podczas otwarcia klubu Liliput. Niedawno w podobnej sytuacji rozmawiałem z nim na tegorocznym Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. Spotkaliśmy się na koncercie poświęconym Jerzemu Dudusiowi Matuszkiewiczowi. Wchodzę na zaplecze, Przemek mnie widzi i zwraca się do koleżanek i kolegów artystów: „Słuchajcie, to jest Maciek Kosycarz. On tu robi zdjęcia”. Ja na to: „Przemku, ale ty jesteś Przemek Dakowski. A ja jestem wydawcą książki o tobie”. I w tym momencie Przemek skurczył się, zrobił się malutki i nic już więcej nie powiedział... Taki jest Przemek, o czym zapewne będziecie mieli państwo okazję się dziś przekonać – opowiadał o bohaterze premiery wydawca i fotoreporter Maciej Kosycarz.
I faktycznie. Pan Dyakowski, zapytany przez Piotra Jaconia, jak czuje się z pierwszą książką o sobie, odpowiedział: „Skrępowany bardzo. I zażenowany. Nie o wiem co mówić, czekam na pytania”. Jedno z pierwszych dotyczyło okoliczności powstania książki. – Nie pytamy, dlaczego powstała. Pytamy, dlaczego tak późno – dociekał Piotr Jacoń. Dziennikarz, erudyta i przedsiębiorca Mariusz Nowaczyński nie ukrywał, że pomysł na tę publikację zakiełkował w nim dawno, dawno temu, w czasach, kiedy panowie się poznali. – Na tzw. spotkaniach autorskich Przemek dzielił się ze mną różnymi anegdotami ze swojego życia. Z tych anegdot ta książka już wtedy powstawała. No ale trzeba było po prostu do niej usiąść. Sam bym tego nie zrobił, bo moje zajęcia wykluczały taką możliwość, pisałbym tę książkę ze 20 lat pewnie, a ważne był to, żeby Przemek doczekał jej wydania (śmiech publiczności – przyp. red.), i dlatego Kamil, z którym się zaprzyjaźniłem, po prostu zabrał się za ciężką robotę – wyjaśniał Nowaczyński. Kamil Wicik, dziennikarz Radia Gdańsk, historyk o świetnym uchu do młodej trójmiejskiej muzyki, udokumentował blisko 90 spotkań z bohaterem książki. Rozmawiali długimi godzinami u Przemka w domu, czasem w jego ulubionej „Cyganerii”. – Współpracowało się świetnie. Myślę, że Przemek jest wzorem współpracy. Był bardzo cierpliwy. Mamy udokumentowane blisko 90 spotkań. – Ja bym zaprzeczył. Cierpliwy to był Kamil. Docierał do rzeczy, które ja tylko trochę pamiętałem. Nie pamiętałem gdzie, kiedy itd. Kamil jeździł do Krakowa, do Zakopanego, do Katowic i wszystko sprawdzał. Ja się od niego wielu rzeczy o sobie dowiadywałem – wtrącał Pan Dyakowski.
– Chodziło nam o to, żeby pokazać Przemka na tle tych ludzi, których znał i z którymi się przyjaźnił. Uderzające jest to, że kiedy rozmawiam z muzykami znającymi go dość dobrze, okazuje się, że wielu z nich ma o nim taką naskórkową wiedzę: że krakus na pewno, że superfacet, uśmiechnięty saksofonista, bardzo otwarty i skromny. Niewielu wiedziało o jego genialnych dla mnie, jako człowieka po historii, korzeniach rodzinnych, które sięgają XV wieku, czy choćby o tym, że Przemek był sportowcem (m.in. skoczkiem narciarskim, narciarzem alpejskim i siatkarzem – przyp. red.) – opowiadał Kamil Wicik. Dla Piotra Jaconia dużym zaskoczeniem był w biografii Przemka okres morski. – Nie miałem świadomości tego, że tak naprawdę to jest marynarz. Twoja żona doświadczyła pewnego paradoksu. Przeniosła się z Gdyni do Krakowa, żeby studiować i uciec przed perspektywą bycia żoną marynarza. I tam spotkała Przemka, który tak właściwie żywot marynarski wiedzie do teraz, chociaż dziś już na lądzie – mówił dziennikarz TVN24. – Dla mnie najbardziej fascynująca jest opowieść z dzieciństwa Przemka i obraz Galicji chłopomanów. Przemek nawet mówi w tej książce, że jego tatę nazywano chłopomanem, bo on miał tak demokratyczne podejście do włościan. Uważał ich za równych sobie. I w takim duchu wychowywał swoje dzieci. To był pewien fenomen. Skromność i otwartość Przemka to cechy wyniesione z domu. Jestem o tym przekonany. Ty masz łatwość kontaktu z każdym. Może was dzielić nawet różnica trzech pokoleń, a i tak potrafisz podejść do takiego człowieka otwarcie. Dzięki temu łączysz pokolenia. Nie tylko muzyków. To jest niesamowite – zwracał się do Przemka Mariusz Nowaczyński. No właśnie, do Przemka... A dlaczego książkowy Sax Club jest Pana Dyakowskiego? – Dlaczego po tym wszystkim, co od lat nas łączy, przeszliśmy na pan? – dopytywał autorów Piotr Jacoń. – Na przekór. Mimo że Przemek jest taki bardzo demokratyczny i szybko przechodzi na ty, chciałem go połaskotać, żeby go szczypało trochę. Wymyśliłem ten tytuł, potem on mi się już nie do końca podobał, ale wszyscy dookoła mówili że jest świetny, więc im zawierzyłem. Jest w nim coś z symbolu czy nawet alegorii. Wiadomo, sax to instrument, czyli cały jazz Przemka się w tym zawiera. Club to są ludzie, cała masa ludzi, którzy wypełniają jego życie. Pan to to jego ziemiańskie wychowanie. Ciekawa jest historia nazwiska Dyakowski, które cudem ocalił tata Przemka. Komuniści chcieli je zmienić na Djakowski. Tata sprytnie wyprowadził z błędu urzędników, argumentując, że tam nie ma „j”, że to jest D-y-akowski. – opowiada Mariusz Nowaczyński. Wspólnie z autorami zapraszamy do lektury „Sax Clubu Pana Dyakowskiego”. Książka dostępna jest w księgarniach „Muza” oraz w księgarni internetowej na stronie kfp.pl. 16.11.2018 / fot. KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia