Czar afrykańskich nocy w Parlamencie, którymi Siesta żegnała się z gdańską publicznością w poprzednich latach, ustąpił tym razem miejsca brazylijskim rytmom. Zresztą miejsce też było nowe. W wielkim finale tegorocznego festiwalu wypełniona po brzegi sala Starego Maneżu bawiła się przy muzyce Roberty Sa. – Wokalista z Rio de Janeiro jest dzisiaj bez wątpienia najciekawszym, najważniejszym młodym głosem brazylijskiej muzyki... Może nie tradycyjnej, ale jednak silnie osadzonej w tradycji muzyki świata. Roberta czerpie pełnymi garściami z brazylijskich regionów, tworząc świat szalenie zmysłowych, świetlistych, tanecznych dźwięków. Nie przypadkiem śpiewała na stadionie Maracana podczas ceremonii zamknięcia igrzysk olimpijskich w 2016 roku – przypomina Marcin Kydryński, pomysłodawca i dyrektor artystyczny festiwalu. Dawno nie słyszeliśmy brazylijskiej płyty tak oszałamiającej urody jak ostatni album Roberty – „Delirio”, gdzie obok legendarnych postaci, jak Chico Buarque czy Martinho da Vila, wśród gości pojawił się także sensacyjny głos nowego fado, Antonio Zambujo. Podczas pierwszego koncertu artystki w Polsce zabrzmiały także piosenki Gilberto Gila. Roberta nagrywa właśnie album poświęcony słynnemu bardowi. Premierę zapowiedziano na ten rok.
Ze Siestą żegnała się dziś także Ołowianka. Finał w Filharmonii należał do niedoścignionej szóstki z Alabamy. Take 6 łączą różne style muzyczne, od gospel poprzez soul i jazz aż po pop, wszystkie piosenki wykonując à capella, (sporadycznie korzystają z akompaniamentu fortepianu). – Nie było, nie ma i nie będzie nigdy zespołu wokalnego, który byłby w stanie dotknąć chłopaków z Take 6. 30 lat im stuknęło niedawno – od wydania pierwszej płyty, a znacznie więcej od czasu, kiedy spotkali się w jednym z kościołów w Alabamie. Take 6 to sześć głosów, z których każdy jest kompletnie innym światem. Słuchamy tych współbrzmień, padamy na kolana i za nic nie jesteśmy w stanie zrozumieć, jak to jest zrobione – komplementuje swoich wspaniałych gości Marcin Kydryński. O ich genialną barwę, odważne harmonie i niedościgłą charyzmę zabiegali na swoje płyty artyści tej miary co Ella Fitzgerald, Ray Charles, Quincy Jones, Al Jarreau, k.d. Lang, James Taylor, Sheryl Crow, Branford Marsalis czy ubiegłoroczna siestowa diva Eliane Elias. Słychać ich na ścieżkach dźwiękowych filmów Spike’a Lee i na przebojowym filmie Warrena Beatty „Dick Tracy”. Na pytanie, co pozwoliło im przetrwać tak długo w tak idealnej harmonii, mają wciąż tę samą odpowiedź: „wiara, przyjaźń, szacunek i miłość do muzyki”. 22.04.2018 / fot. Mateusz Ochocki / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia