Dawne to czasy, gdy najważniejsze dla sopockiego i polskiego tenisa werdykty zapadały nie w sądach, tylko na kortach. W lipcu 1977 roku po raz pierwszy karty rozdawał w Sopocie Wojciech Fibak – 10. rakieta świata. Osobiście zapraszał gwiazdy „białego sportu” do kurortu i mierzył się z nimi na ceglanej mączce. Tak, to prawda, że na zaaranżowany przez najlepszego w historii polskiego tenisistę Międzynarodowy Turniej Asów nie dotarł jego czeski przyjaciel Jan Kodeš, dwukrotny zwycięzca French Open (1970, 1971) i triumfator Wimbledonu (1973), i że z zapowiadanej listy uczestników ubyło także kilka innych zacnych nazwisk, jednak finałowa rozgrywka między naszym Wojtkiem a najwyżej notowanym na listach światowych Anglikiem Busterem Mottaramem pozwoliła kibicom nad polskim morzem poczuć smak wielkiego sportu. Swoje trzy grosze dorzucili do tego święta Australijczyk Colin Dibley (półfinalista Australian Open w 1979 r.) oraz Niemiec Jürgen Fassbender (półfinalista turniejów deblowych na kortach Rolanda Garrosa i Wimbledonu). Fibakomania w Sopocie ’77 miała nie tylko wymiar czysto sportowy – zaowocowała także lekcją natury organizacyjno-finansowej. Poszło o bardzo drogie bilety na mecze z udziałem asów. Lekcji gospodarzom turnieju udzielił Wojciech Fibak. „Zdenerwowany, na własną odpowiedzialność, kazał służbie porządkowej wpuścić na widownię wszystkich oczekujących (i nie mających na bilet!) nastoletnich sympatyków tenisa. Słusznie – piękny gest, tylko przyklasnąć! Bo przecież wśród tych właśnie widzów może znajdować się jego następca. Na pewno skuteczniejsza to forma propagandy sportu niż apele telewizji o przenoszenie się wszystkich widzów zebranych na korcie na jedną tylko stronę trybun. Bo zaraz – proszę państwa – rozpocznie się transmisja, a kamera nie lubi łysin” – pisał po turnieju Albert Gochniewski, wieloletni szef sportu w „Głosie Wybrzeża”. 15.07.2020 / fot. Zbigniew Kosycarz / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia