„Supernova” Bartosza Kruhlika to utrzymana w realistycznym stylu, obyczajowa opowieść balansująca na granicy dramatu, thrillera i kina katastroficznego. Miało jej nie być na 44. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych, ale po protestach środowiska filmowego film znalazł się w konkursie głównym i zachwycił jurorów. 21 września w gdyńskim Teatrze Muzycznym reżyser i scenarzysta odebrał nagrodę za najlepszy debiut reżyserski. Czas na widzów. Za dwa dni, po dwóch miesiącach od pierwszego sukcesu, film wejdzie na ekrany kinowe. W środę „Supernovu” obejrzeli wspólnie z twórcami klubowicze Gdyńskiej Szkoły Filmowej. Spotkanie w sali Warszawa z Bartoszem Kruhlikiem oraz Jerzym Janeczkiem, filmowym ojcem jednego z trzech głównych bohaterów, poprowadził Jerzy Rados, zastępca dyrektora GSF.
Punktem wyjścia do napisania scenariusza była prawdziwa tragedia na drodze sprzed kilku lat, w której życie straciło wiele osób. – To był wyzwalacz, nie inspiracja. W jednej chwili młody chłopak rozjechał dwie rodziny. Co prawda film w ogóle nie jest o tym – to jest historia fikcyjna – ale to zdarzenie otworzyło mi w głowie jakąś klapkę, że to jest niesamowita przestrzeń na bardzo mocny dramat. To znaczy, że każdy z nas może wyjść z tego budynku i... bęc, czego nikomu nie życzę. To również może się zdarzyć naszym bliskim, albo nigdy może się to nam nie zdarzyć. Inspiracja to za duże słowo, ale ta prawdziwa tragedia tak mnie gotowała i piekła od środka, że musiałem to jakoś wyrzucić na papier – opowiadał po projekcji w GCF Bartosz Kruhlik. Jego film nie ma jednego głównego bohatera. Wiodącymi postaciami są polityk, który chce wygrać wybory – sprawca tragedii (w tej roli Marcin Hycnar), policjant pragnący spokojnie dotrwać do emerytury (Marek Braun) oraz niejaki Michał Matys, mężczyzna, którego najbliżsi giną w wypadku, grany przez Marcina Zarzecznego. Trzech mężczyzn, jedno miejsce i jedna tragiczna chwila, które zmieni ich losy. Oto jesteśmy świadkami wydarzenia, które konfrontuje lokalną społeczność i przybysza z zewnątrz, i w ślad za bohaterami tej historii stajemy przed pytaniem o rolę przypadku i przeznaczenia w życiu każdego z nas. Jaka jest odpowiedź? – Cały czas zastanawiałem się, jak tę historię w ogóle można skończyć. Rozbujaliśmy emocje do granic możliwości, bohater zbiorowy... Jedyne, co mogę zrobić, to dać na chwilę odetchnąć, dać jakąś przestrzeń do myślenia. A przy okazji pomyśleć, o czym to jest dla mnie, po co ja ten film zrobiłem. Zrobiłem go, bo czegoś nie rozumiałem w tej historii. Nie robiłbym go, gdybym znał ją na wylot. Nie rozumiałem, jak to jest, przeżyć taką historię, stracić bliskich na drodze. Nie rozumiałem surrealistycznych emocji, które w człowieku wtedy buzują. Pomyślałem sobie, że w podobną abstrakcję będzie dobrze wskoczyć na koniec, pokazać, że tu się zdarzył jakiś kosmos, ale tak naprawdę pięć metrów dalej ktoś tego w ogóle nie zauważył i może nawet nigdy się o tym nie dowie. Pomyślałem sobie, że to dość zgrabne zamknięcie filmu, które nie jest wykrzyknikiem, tylko wielokropkiem. Ja lubię akurat wielokropki, a nie wykrzykniki – mówi reżyser. 20.11.2019 / fot. Anna Rezulak / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia