W skoku w dal nie ma belki. I nie ma tu skoków spalonych. Liczy się odległość mierzona od miejsca odbicia do ostatniego śladu pozostawionego na piasku. – Inaczej ta konkurencja nie miałaby sensu – mówią uczestnicy niezwykłych zmagań. W wyścigu na nartach pięcioosobowych wychodzi, czym jest jedność w zespole. Liderzy idą jak błyskawica, podczas gdy mniej zgrana ekipa podnosi się z tartanowej bieżni po drugim czy już trzecim upadku, żeby wspólnie zrobić kolejny wielki krok. To najbardziej widowiskowa i najweselsza konkurencja. W największym stopniu intryguje strzelectwo bezwzrokowe, a bieg z fajerką (żeliwną obręcz znaną z dawnych pieców kuchennych zastąpiła obręcz rowerowa popychana białą laską) ma tutaj status rywalizacji sentymentalnej. Podobnie jak przeciąganie liny, które w niedzielne popołudnie zakończy trzydniowe zawody. W Gdańsku trwa VII Olimpiada Osób Głuchoniewidomych w Konkurencjach Przeróżnych. Po piątkowych zmaganiach w obiektach Spółdzielni Niewidomych Sinol przy ul. Bażyńskiego rywalizacja sześcioosobowych drużyn przeniosła się w sobotę na stadion Gdańskiego Ośrodka Sportu przy al. Grunwaldzkiej.
– To są zawody regionalne dla osób z dysfunkcjami wzroku i słuchu. Startuje 36 zawodników podzielonych na sześć drużyn. W każdym zespole są cztery osoby głuchoniewidome, wolontariusz i tłumacz-przewodnik, a zarazem kapitan drużyny. Gros naszych olimpijczyków wywodzi z Trójmiasta, ale bawią się tutaj także reprezentanci Chojnic, Sztumu, Gniewu, Suchego Dębu czy malutkiego Brachlewa położonego w gminie Kwidzyn. Zarówno olimpiada, jak i każda konkurencja mają swoje regulaminy. W niektórych startuje jeden przedstawiciel drużyny, a są też takie jak karaoke, gdzie może rywalizować cały zespół. W wyścigu tendemów na rowerach współpracują osoby pełnosprawne z głuchoniewidomymi. Żeby niewidomi mieli równe szanse, zawodnicy słabowidzący zakładają opaski – wprowadza nas w atmosferę olimpiady Anna Jurkowska, pełnomocnik Jednostki Pomorskiej Towarzystwa Pomocy Głuchoniewidomym i koordynatorka zawodów.
Pierwsza taka olimpiada odbyła się u nas w 2009 roku. To był rzut spontaniczny, całkowita praca społeczna. Impreza debiutowała na stadionie Uniwersytetu Gdańskiego, za rektoratem przy ul. Bażyńskiego. Na obiektach Gdańskiego Ośrodka Sportu podopieczni TPG rywalizują po raz drugi. Startowali tutaj cztery lata temu, jeszcze przed remontem stadionu – na czarnej bieżni. – W tym roku mamy najlepsze warunki. Podczas zawodów prowadzimy audiodeskrypcję. Opowiadamy uczestnikom olimpiady, jak ten piękny stadion dzisiaj wygląda. Dzięki temu osoby niewidome mogą poczuć obecność tej wspaniałej tablicy, na której wyniki pojawiają się z chwilą ukończenia rywalizacji. Po raz pierwszy mamy elektroniczny pomiar czasu. Do tej pory korzystaliśmy z tablicy ręcznej. Wpisywaliśmy rezultaty mazakiem. Tutaj jest mnóstwo udogodnień. Po raz nie wiem który dziękuję panu Andrzejowi Wypaskowi, szefowi kompleksu sportowego przy al. Grunwaldzkiej, za to, że możemy korzystać z tych obiektów i urządzeń. Dziękujemy też za pomoc techniczną pracownikom GOS. Jutro w hali sąsiadującej ze stadionem hali PSB zagramy turniej piłki dźwiękowej. Na co dzień w niej trenujemy. Całości dopełnia fakt, że nasi olimpijczycy spoza Trójmiasta, nocują w tutejszym, pięknie wyremontowanym Szkolnym Schronisku Młodzieżowym. Lepszych warunków nie mogliśmy sobie wymarzyć – dodaje Anna Jurkowska.
Olimpiada osób głuchoniewidomych łączy pokolenia. Obok trzydziestolatków startują osoby w wieku 60+. Najmłodsi są wolontariusze. Na każdym kroku widać współpracę między tłumaczami-przewodnikami a zawodnikami, ale też między olimpijczykami a sędziami noszącymi na głowach białe czapeczki (ba, tutaj spikerzy biegną razem ze sportowcami). Zespoły dzielą się na żółtych, zielonych, niebieskich, pomarańczowych, czerwonych i czarnych. – Staramy się zestawiać drużyny w taki sposób, żeby siły rozkładały się równomiernie. Ostatnią konkurencją olimpiady jest przeciąganie liny. Trudno wyobrazić sobie po jednej stronie pięciu panów, a po drugiej pięć pań. Ale musimy brać pod uwagę zarówno siły fizyczne, jaki i stopień niepełnosprawności. W każdej drużynie jest jedna osoba, która posługuje się językiem migowym. Od samego początku stawiamy na zabawę i pracę zespołową. Olimpiada to możliwość nabycia umiejętności, które przydają się później w życiu. Chodzi o współpracę, wzajemną odpowiedzialność, niesienie pomocy czy też umiejętności przegrywania i wygrywania, co się potem przekłada na życie zawodowe i rodzinne. Zabawa zabawą, ale są też cele poważne. Po raz drugi uzyskaliśmy dofinansowanie z rządowego programu Aktywności Społecznej Osób Starszych na lata 2014–2020. Jedną z wcześniejszych olimpiad wspierał samorząd pomorski, a zaczynaliśmy tę przygodę, licząc wyłącznie na własne siły – mówi pełnomocnik Jednostki Pomorskiej Towarzystwa Pomocy Głuchoniewidomym. 17-18.09.2017 / fot. Mateusz Ochocki / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia