13 stycznia minie o rok od zamachu na Pawła Adamowicza. Gdańskie uroczystości upamiętniające tragicznie zmarłego prezydenta miasta potrwają sześć dni (10-15 stycznia). Rok temu tyle samo czasu upłynęło od chwili, gdy spadła na nas ta najgorsza wiadomość, do ostatniego pożegnania śp. Pawła Adamowicza. To już rok, choć wydaje się, że przeżywaliśmy to bolesne rozstanie tak niedawno...
Radość 27. Finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w Gdańsku w cieniu tragedii – pisaliśmy 13 stycznia. Tuż przed godziną 20, kiedy rozpoczynał się happening „Światełko do nieba”, na scenę przy Targu Węglowym wtargnął 27-letni mężczyzna i dźgnął nożem prezydenta miasta. Paweł Adamowicz właśnie dziękował gdańszczanom za szczodre wsparcie Orkiestry. Tego dnia także był wolontariuszem, a do jego puszki wpadło ponad 5,6 tys. złotych. Po ataku szaleńca imprezę przerwano. Prezydent długo był reanimowany przez lekarzy. Potem czekaliśmy na pomyślne wieści z Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego. – Proszę państwa, pacjent żyje... chociaż jego stan jest bardzo, bardzo ciężki. Operacja trwała pięć godzin. Przetoczyliśmy 41 jednostek krwi. Urazy były bardzo ciężkie: poważna rana serca, rana przepony, rany narządów wewnątrz jamy brzusznej... O wszystkim zadecydują najbliższe godziny. Bardzo prosimy, żebyście państwo wspierali pacjenta, żebyście modlili się za niego – powiedział nam o godzinie 2.30 14 stycznia doktor Tomasz Stefaniak, dyrektor ds. leczniczych UCK. Nadzieja i solidarność. Od rana setki mieszkańców regionu zgłaszały się do stacji krwiodawstwa, żeby oddać krew dla Pawła Adamowicza. Wielu z nich zrezygnowało z tego powodu z pójścia do pracy. O dar życia zaapelowało Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa.
Kilka godzin później już wiedzieliśmy, że więcej dla prezydenta nie możemy zrobić. – Z najgłębszym żalem musimy państwa poinformować, że niestety przegraliśmy walkę o życie pana prezydenta. Mimo wielkich starań nie udało się go uratować. Cześć jego pamięci – przekazał o godz. 14.39 doktor Tomasz Stefaniak. Wiadomość poraziła nas tuż przed nabożeństwem zaplanowanym w kościele św. Brygidy na godz. 15. To miała być msza w intencji powrotu do zdrowia... W skupieniu, zadumie i wielkim smutku za duszę Pawła Adamowicza modlili się tu Ryszard Adamowicz – tata tragicznie zmarłego prezydenta, koleżanki i koledzy z czasów studiów na Wydziale Prawa UG, związkowcy Solidarności z przewodniczącym Piotrem Dudą, wojewoda pomorski Dariusz Drelich, radny i były konkurent Pawła Adamowicza w wyścigu o fotel prezydencki Kacper Płażyński oraz dyrektor Muzeum II Wojny Światowej Karol Nawrocki. Ksiądz proboszcz Ludwik Kowalski przypominał, że Paweł Adamowicz wychowywał się w parafii św. Brygidy. Tutaj został ochrzczony, tu przyjmował komunię św. i sakrament bierzmowania. Duchowny wyraził pewność, że dusza Pawła była w jedności z Jezusem. Potem była msza w bazylice Mariackiej, a wieczorem mieszkańcy Pomorza spotkali się na wiecu przeciw przemocy i nienawiści przy Fontannie Neptuna. – Drogi Pawle, jesteśmy tu dziś z tobą jako twoi przyjaciele. Musiałeś czekać tak długo, aż do tak tragicznej chwili, żeby zobaczyć już stamtąd, z góry, ilu masz przyjaciół tu w Gdańsku. Dziesiątki tysięcy (…) Byłeś zawsze tam, gdzie trzeba było pokazać dobrą i odważną twarz, i stanąć przeciwko złu – mówił na Długim na Długim Targu przewodniczący Rady Europejskiej Donald Tusk, z trudem powstrzymując łzy. Gdańszczanie składali hołd zamordowanemu prezydentowi w wielu miejscach. Setki zniczy i kwiatów pojawiły się przed wejściem do magistratu, światełka płonęły pod przepasaną kirem tablicą informacyjną z napisem „Gdańsk” na wjeździe do miasta od strony Borkowa, zdjęcia Pawła Adamowicza widniały w witrynach wielu sklepów, lokali usługowych, biur i instytucji. 16 stycznia wieczorem na placu Solidarności paliły się tysiące zniczy ułożonych w „Największe Serce Świata dla Pawła Adamowicza”. – On chciał, żeby to miasto było otwarte dla wszystkich. Nieważne było, kto w jakim mówi języku, w jakim mieszka domu, gdzie pracuje, jaki ma kolor skóry, ale także, kogo kocha. Chciał, żeby w Gdańsku każdy czuł się dobrze, czuł się jak w domu. Proszę, żeby taka atmosfera w Gdańsku była. Dzisiaj jesteśmy w żałobie. Ta żałoba minie, ale bądźmy dobrzy dla siebie, kochajmy się, bądźmy uprzejmi, dbajmy o swoje miasto. Wiem, że Paweł jest tu z nami i że będzie, że będzie dobrym opiekunem miasta. Jego śmierć nie pójdzie na marne. A wiem to dlatego że tutaj wszyscy państwo jesteście, że jest was tyle, i starszych, i młodszych, wierzących i niewierzących. Dziękuję wam za to bardzo – mówiła do zgromadzonych na placu Magdalena Adamowicz, żona prezydenta. Tego wieczoru jeszcze raz zabrzmiała w jego ukochanym mieście pieśń „The sound of silence”. Cover utworu w wykonaniu zespołu Disturbed już zawsze będzie nam się kojarzyć z zamordowanym prezydentem.
Następnego dnia od godz. 17 żegnaliśmy Pawła Adamowicza w Europejskim Centrum Solidarności. Trumna z ciałem prezydenta, owinięta flagą z herbem Gdańska, otoczona wieńcami białych kwiatów, została wystawiona na podwyższeniu w ogrodzie zimowym. Wokół najbliżsi, przyjaciele, współpracownicy i mieszkańcy. Niemal przez dobę tysiące ludzi oczekiwało po kilka godzin w kolejce przed ECS, żeby oddać hołd zmarłemu prezydentowi miasta. Dzień później kilkadziesiąt tysięcy ludzi towarzyszyło mu w ostatnim spacerze z Europejskiego Centrum Solidarności do bazyliki Mariackiej. Pochód z trumną z ciałem śp. Pawła Adamowicza wyruszył kilka minut po godzinie 17 z placu Solidarności przy dźwiękach dzwonów kościoła św. Katarzyny. Kondukt przeszedł ulicami Doki, Łagiewniki, Stolarską, Podwale Staromiejskie, Pańską, Węglarską i Piwną pod bazylikę Mariacką, mijając po drodze miejsca ważne dla pana prezydenta – jego I Liceum Ogólnokształcące, Szkołę Podstawową nr 50, dom rodzinny przy ul. Mniszki, bazylikę dominikanów. Pod koła karawanu leciały białe i czerwone różne. Tłumy gdańszczan zebrały się pod bazyliką Mariacką, gdzie kondukt dotarł o godz. 18.20. Od drzwi świątyni do katafalku trumnę z ciałem Pawła Adamowicza nieśli prezydenci miast: Rafał Trzaskowski, Jacek Jaśkowiak, Jacek Karnowski, Zygmunt Frankiewicz, Krzysztof Żuk i Rafał Dutkiewicz. Przed 18.40 rozpoczęła się pożegnalna msza święta koncelebrowana pod przewodnictwem metropolity gdańskiego arcybiskupa Sławoja Leszka Głódzia.
Pogrzeb odbył się w sobotę 19 stycznia. Milcząca wdzięczność, podziękowania za Gdańsk, za otwartość i miłość okazywaną ludziom – te słowa wielokrotnie wybrzmiewały w bazylice Mariackiej i na ulicach Gdańska podczas uroczystości ostatniego pożegnania śp. Pawła Adamowicza. Śródmieście było w południe jedną wielką świątynią. Nabożeństwo za duszę tragicznie zmarłego prezydenta miało charakter ekumeniczny. Paweł Adamowicz łączył pod gdańską flagą wyznawców wszystkich religii we wspólnotę. Na uroczystości pogrzebowe nie wystosowano ani jednego oficjalnego zaproszenia. Wszyscy byli tu dzisiaj z potrzeby serca, a wśród nich m.in. prezydent RP Andrzej Duda, byli prezydenci – Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski i Bronisław Komorowski, szef Rady Europejskiej Donald Tusk, obecny i byli premierzy, posłowie, senatorowie, prezydenci miast, samorządowcy... – Jesteśmy tu, aby otoczyć modlitwą pożegnania naszego brata w wierze, śp. Pawła Adamowicza, prezydenta miasta Gdańska. Oddać mu ostatnią posługę: braterstwa, szacunku i uznania. Wyrazić naszą solidarność z rodziną pana prezydenta rażoną gromem nieszczęścia. Zaświadczyć o jedności naszych serc w obliczu tragedii, której ofiarą padł śp. Paweł Adamowicz. Ale nade wszystko jesteśmy po to, aby nagle przerwane życie pana prezydenta włączyć w Paschalne Misterium Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Potwierdzić i wypowiedzieć pewność naszej katolickiej wiary, że śmierć nie oddziela nas od siebie, że pozostajemy nadal w głębokiej jedności i łączności z tym, którego żegnamy na drogę wieczności. On przecież nas tylko na tej drodze wyprzedził, nagle i niespodziewanie, ale wszyscy tą drogą zdążamy i wszyscy kiedyś razem będziemy w Chrystusie – powiedział abp Sławoj Leszek Głódź. Metropolita podkreślił w homilii, że tragiczna śmierć Pawła Adamowicza to dzwon na trwogę, wezwanie do rachunku sumienia, przemiany stylu naszego życia politycznego, wspólnotowego, społecznego, medialnego, do wyrugowania z języka pogardy, poniżania, deprecjonowania, obdzierania ze czci. Do głębi poruszyła nas wypowiedź dominikanina ojca Ludwika Wiśniewskiego. – Trzeba skończyć z nienawiścią, trzeba skończyć z nienawistnym językiem, trzeba skończyć z pogardą, trzeba skończyć z bezpodstawnym oskarżaniem innych. Nie będziemy dłużej obojętni na panoszącą się truciznę nienawiści pojawiającą się w internecie, szkołach, mediach, parlamencie i Kościele. Człowiek, budujący swoją karierę na kłamstwie, nie może pełnić wysokich funkcji w naszym kraju. I będziemy odtąd tego przestrzegać" – po tych słowach duszpasterza akademickiego na ulicach miasta rozległy się gromkie brawa.
Tuż przed godziną 15 urna z prochami prezydenta została złożona w pozłacanej niszy w ścianie kaplicy św. Marcina, nad marmurową płytą z napisem Paweł Adamowicz (1965-2019). Do miejsca wiecznego spoczynku prezydenta odprowadzili duchowni i najbliższa rodzina. Na zakończenie uroczystości orkiestra kameralna zagrała utwór „Time to Say Goodbye”. Do godziny 19 w całym kraju trwała żałoba narodowa. Nieco wcześniej miejsce pochówku prezydenta Adamowicza zostało udostępnione wiernym. 9.01.2020 / fot. KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia