Po 11 latach przerwy do Opery Bałtyckiej powróciła operetka. Podkasana muza gości tu rzadko, ale kiedy już się pojawia, jej obecność znamionuje wydarzenia niebagatelne dla przyszłości gdańskiej sceny. Ponad dekadę temu „Baronem cygańskim” Johanna Straussa w reżyserii Emila Wesołowskiego z gdańską publicznością pożegnał się wieloletni dyrektor Opery Włodzimierz Nawotka. Śladami poprzednika podąża teraz Warcisław Kunc. Dyrektorska misja dyrygenta i menedżera kultury w czerwcu dobiegnie końca. „Orfeusz w piekle” Jacques'a Offenbacha w reżyserii Marii Sartovej był ostatnią premierą za kadencji Kunca. Przedstawienie spotkało się z przychylnymi opiniami krytyki.
– „Orfeusz w piekle” jest jedną z najbardziej udanych produkcji gdańskiej opery na przestrzeni kilku ostatnich sezonów. Spektakl ma wszystkie zalety dobrego przedstawienia: interesująco wykonaną muzykę, godną uwagi oprawę wizualną, a nade wszystko – dowcip. Po całej serii poważnych, czasem przytłaczających dostojną tematyką przedstawień („Nabucco”, „Poławiacze pereł”) wreszcie znalazło się w gdańskim teatrze operowym miejsce na coś lżejszego. Co ciekawe, śpiewacy i tancerze doskonale odnajdują się w tym komediowym repertuarze, pokazując się publiczności w zupełnie nowej odsłonie – pisze Aleksandra Andrearczyk na łamach „Gazety Wyborczej Trójmiasto”.
Łukasz Rudziński, portal trojmiasto.pl: „Orfeusz w piekle" Jacques'a Offenbacha w interpretacji Marii Sartovej zawiera wiele dowcipu pełnego odniesień do naszej rzeczywistości. Przewrotność dzieła Offenbacha potraktowano tu jako punkt wyjścia do zabawy formą (również samej operetki i oczekiwań widzów), co dzieli publiczność na entuzjastów i sceptyków tej propozycji. Świetnie prezentują się Maria Domżał jako Eurydyka oraz Chór Opery Bałtyckiej (...) Mimo dobrych ról aktorskich, bardzo udanej zbiorowej kreacji Chóru i szeregu dowcipnych, z klasą rozwiniętych pomysłów, z "Orfeuszem w piekle" Opery Bałtyckiej jest trochę tak, jak z interpretacją żywiołowego kankana "Piekielny galop" - najbardziej znanego fragmentu operetki, na który przez większość spektaklu wszyscy czekają. Choreograf Jarosław Staniek zaproponował na wskroś oryginalną wersję tego tańca, która jednych szczerze ubawi, innych rozczaruje. Taka też jest cała operetka w reżyserii Marii Sartovej, odważna, czasami szalona, w której wątki parodystyczne mniej lub bardziej łączą się z naszą rzeczywistością, na przykład poprzez aluzje do "dobrej zmiany". Niewątpliwie taka pozycja, odmienna od innych propozycji Opery Bałtyckiej, jest w repertuarze Opery potrzebna. Nawet, jeśli dowcip "Orfeusza w piekle" nie przemawia do wszystkich".
Jarosław Zalesiński, „Dziennik Bałtycki”: Największym atutem tej premiery jest jej poczucie humoru. Sartova, reżyser, a w przeszłości śpiewaczka operowa (mierzyła się, m.in. z partią Eurydyki w „Orfeuszu w piekle”), dzięki swemu wyczuciu sceny znalazła wspólny język z grupą młodych śpiewaków, kreujących najważniejsze role. Wiele postaci ma tu swój wyrazisty charakter, temperament, osobowość. Mniej może od strony wokalnej, za to na pewno od strony aktorskiej – tym zespół wykonawców do siebie przekonuje. Zostaje w pamięci zwłaszcza temperamentna Maria Domżał jako Eurydyka (na jej tle Dawid Kwieciński jako Orfeusz wypada trochę ciapowato, ale chyba tak właśnie miało być). Przezabawna jest Diana Joanny Wójcik, zwłaszcza wtedy gdy wspomina o swoim spotkaniu z Akteonem. Pluton Przemysława Baińskiego, kolejna charakterystyczna postać, nie ma w sobie nic z zarządcy piekielnych otchłani, to prędzej tani lowelas, uwodzący płeć piękną odsłoniętym torsem. Takich charakterów i charakterków jest tu o wiele więcej, dzięki temu przedstawienie, zwłaszcza pierwsza jego część, jest żywe, zabawne, może się podobać (…) Mury świątyni wysokiej sztuki, wybudowanej przy alei Zwycięstwa w Gdańsku, z pewnością nie zawaliły się po tej premierze. Gdański „Orfeusz w piekle” pokazuje, że operetka nie jest gatunkiem zwietrzałym, a lekkość i humor mają swoje prawo obywatelstwa w teatrze operowym. Pokazuje też jednak, że żadna z premier operowych, wystawionych przy alei Zwycięstwa za dyrektora Kunca, nie okazała się wielkiego kalibru wydarzeniem. Nie były one porażkami, bywały sukcesami, ale nie wyznaczyły nowego poziomu operowej sceny w Gdańsku. Już prędzej można by to powiedzieć o premierach baletowych”. 15.04.2018 / fot. Krzysztof Mystkowski / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia