Blisko 40 lat temu w Oliwie ruszyła seryjna produkcja najmniejszych polskich magnetofonów kasetowych. Dyktafony M-101 wytwarzane były od lipca 1982 roku przez Zakłady Mechaniki Precyzyjnej Unitra-Magmor (1979-1991) w tej samej hali przy ul. Beniowskiego 5, w której powstawały niezwykle popularne w tamtych czasach czterościeżkowe, tranzystorowe szpulowce ZK-140 T na licencji Grundiga. Kieszonkowy kaseciak (na zdjęciu prototyp prezentowany przez pracowniczkę Magmoru Elżbietę Osiak) był dwuścieżkowy, monofoniczny, zasilany czterema bateriami typu R6 bądź akumulatorami (można był zastosować także zasilacz zewnętrzny). Ważył nieco ponad pół kilograma. Zapisywał dźwięk za pomocą wbudowanego mikrofonu na kasetach typu Compact 60 z taśmą żelazową Fe2O3. Gniazdo radio-magnetofon umożliwiało wprowadzenie do urządzenia także zewnętrznego sygnału dźwiękowego. M-101 nie był ani tani, ani najlepszy na świecie. Choć mógłby, nie zyskał popularności jako pierwszy polski walkman, i to nie tylko z powodu dość wysokiej ceny i ograniczonej skali produkcji. Nie ta waga, nie ten rozmiar, nie ten kształt. Dyktafon znajdował jednak nabywców. Użytkownikami kieszonkowego magnetofonu z Oliwy byli m.in. reporterzy trójmiejskich gazet (z urządzeń korzystały także redakcje z Łodzi i Warszawy), naukowcy, ornitolodzy, pracownicy instytucji publicznych i służb. Z magnetofonem M-101 w torbie nieodkryte ścieżki przemierzał słynny podróżnik i filmowiec Stanisław Szwarc-Bronikowski. Dyktafon, zanim wszedł do seryjnej produkcji, również przybył ciekawą drogę...
Przygoda państwowego przemysłu elektronicznego z magnetofonem kieszonkowym rozpoczęła się w Warszawie. Projekt, a następnie prototyp urządzenia o nazwie B 133 Smyk, powstał w 1979 roku w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka. Z powodu problemów natury technicznej Smyki nie weszły do seryjnej produkcji. Główną przeszkodą była nierównomierność przesuwu taśmy. Zjednoczenie Przemysłu Elektronicznego i Teletechnicznego Unitra nie rezygnowało jednak z ambitnych planów poszerzenia asortymentu produkcji. Decyzją centrali na przełomie 1979 i 1980 roku dokumentacja magnetofonu kasetowego została przekazana do nowo powstałych zakładów w Gdańsku. Inżynierowie z Magmoru zmodernizowali mechanizm urządzenia, dzięki czemu udało się wyeliminować podstawową wadę. Gdański wkład do projektu to m.in. także funkcja auto-stop, diodowy wskaźnik wysterowania i nowa nazwa dyktafonu. Prototyp powstał jako Notes B 133. Kiedy był gotowy, wiosną 1980 roku Magmorze pojawił Zbigniew Kosycarz, fotoreporter „Głosu Wybrzeża”. Zdjęcia i relację z wizyty gazeta opublikowała 22 maja „Najmłodszy w kraju zakład branży elektronicznej przystąpi również do produkcji nowego typu magnetofonu – dyktafonu, który nazwany został Notes B 133. Jego walory elektroakustyczne nie różnią się wiele od dużych magnetofonów ZK-140 T. Ten najmniejszy w kraju magnetofon ma wmontowany licznik przebiegu taśmy, urządzenie służące do szybkiego przewijania i wbudowany mikrofon. Może również współpracować z zewnętrznym wzmacniaczem, co wpływa dodatkowo na podniesienie parametrów akustycznych. Kiedy jednak pierwsze magnetofony Notes opuszczą taśmę i ukażą się na rynku, to jeszcze duża niewiadoma. Problemem są bowiem głównie dostawy niektórych części, a zwłaszcza małego silniczka o średnicy zaledwie 15 mm, pochodzącego z II obszaru płatniczego...” – dowiadywali się czytelnicy „Głosu” 41 lat temu.
Pierwsza seria Notesów przemianowanych na M-101, wyposażonych w japońskie silniczki, zjechała z taśmy dopiero 26 miesięcy po tej publikacji. Do roku 1983 Magmor wyprodukował 2,5 tys. egzemplarzy. „Jest on najmniejszy z dotychczas produkowanych seryjnie magnetofonów w Polsce” – przedstawiał nowy produkt z Gdańska miesięcznik „RE Radioelektronik” (nr 10/1983). 28.05.2021 / fot. Zbigniew Kosycarz / KFP

NEPTUN 150. CZARNO-BIAŁY ŚWIAT W ŻÓŁTYM MALUCHU Z GDAŃSKA

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia