Tadeusz Minc (1924-1992) był twórcą szukającym oryginalnego repertuaru i nowoczesnych sposobów inscenizacji, wybierał pozycje trudne, uważane za niesceniczne, a wystawiając klasykę, odczytywał ją na nowo. Szedł swoją drogą. W środowisku uznawano go za samotnika, artystę o wielkiej wyobraźni, wrażliwości i erudycji. Tadeusz Różewicz napisał o nim: „Szaleniec teatru. W tych dwóch słowach mieści się Tadeusz Minc, wszystkie jego działania, cała jego pasja". Sylwetkę tego niezwykłego twórcy, w latach 1967-69 związanego z Teatrem Wybrzeże, przypomina w swojej najnowszej wystawie Muzeum Narodowe w Gdańsku. Ekspozycję w Pałacu Opatów (Oddział Sztuki Nowoczesnej) można oglądać do 5 maja. Kuratorem wystawy jest Beata Majda-Boj, filolog i teatrolog, kustosz Muzeum Narodowego w Gdańsku.
„Tadeusz Minc – szaleniec teatru" to wystawa teatralno-historyczna, na której w układzie chronologicznym przedstawione zostały jego życie i twórczość jako aktora i reżysera. Opowieść zaczyna się w 1946 roku, kiedy Minc zostaje studentem warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej z filią w Łodzi (pierwszy rocznik po II wojnie światowej), i dalej prowadzi poprzez debiut aktorski w sławnym produkcyjniaku „Brygada szlifierza Karhana" czeskiego dramaturga Vaška Káňi, po role grane w Teatrze Nowym czy teatrze telewizji. Oglądamy tu unikatowe zdjęcia, programy teatralne, afisze i plakaty ze spektakli, fragmenty recenzji prasowych ze zbiorów Instytutu Teatralnego w Warszawie, warszawskiego Instytutu Sztuki PAN, archiwów teatralnych oraz ze zbiorów prywatnych. Jako reżyser Minc został przypomniany poprzez jego najważniejsze spektakle z lat 1962–1991 zrealizowane w Łodzi, Gdańsku, Warszawie, Wrocławiu, Kaliszu, Krakowie [m.in. „Czerwona magia" (1963), „Radosne dni" (1965, 1979), „Ostatnie dobranoc Armstronga", „Matka" (1969), „Kartoteka" (1973, 1977), „Białe małżeństwo" (1975), „Koczowisko" (1979), „Najwyborniejsza opowieść o kupcu weneckim" (1990), „Ślub" (1991)]. Na wystawie nie brakuje prezentacji filmowych. Zobaczymy tu fragmenty telewizyjnych dokumentów zrealizowanych po śmierci Tadeusza Minca oraz wspomnienia aktorów i reżyserów z czasów współpracy z artystą.
Osobne miejsce na ekspozycji zajmą materiały archiwalne z realizacji „Tragedii o bogaczu i Łazarzu" – inscenizacji z gdańskiego Teatru Wybrzeże (1968) i Teatru Narodowego w Warszawie (1971). Najgłośniejsze przedstawienie Minca powstało w okresie jego artystycznego kierowania działaniami gdańskiego teatru. Wspólnie z Różą Ostrowską napisał sceniczny utwór na podstawie tekstu Anonima Gdańskiego i autorów jemu współczesnych. Osadzony w poetyce baroku spektakl, z wielopoziomową scenografią Mariana Kołodzieja przedstawiającą ołtarz, był fajerwerkiem teatralności. W Gdańsku „Tragedię o bogaczu i Łazarzu" zagrano 63 razy dla około 42 tysięcy widzów. 7 września ubiegłego roku minęło 50 lat od prapremiery. 26.01.2019 / fot. Anna Bobrowska / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia