Żył w biegu do wolności, kochał ludzi, stawał w ich obronie, nie zważając na to, że naraża własne zdrowie i życie. Odszedł nagle, kiedy Polska była już innym krajem. 16 grudnia mija 20. rocznica śmierci Dariusz Kobzdeja, lekarza, opozycjonisty, więźnia politycznego PRL, gdańszczanina, który ponad wszystko przedkładał umiłowanie wolności i dobra. Na jego grobie w alei zasłużonych na cmentarzu Srebrzysko stoi granitowy głaz z głęboką szczeliną, która zdaje się mówić, że czyniąc dobro jesteśmy w stanie kruszyć najpotężniejsze skały. Bliscy i przyjaciele Dariusza Kobzdeja byli tu dzisiaj, żeby oddać mu cześć. Kwiaty pojawiły się na placu noszącym jego imię, nieopodal pomnika króla Jana III, pod którym odważnie protestował przeciw złu i kłamstwu. Pamięć o niezłomnym opozycjoniście była dziś także obecna w historycznej Sali BHP Stoczni Gdańskiej, do której zostaliśmy zaproszeni przez Fundację im. Arkadiusza Rybickiego. XXXVI wspomnieniowy Salon Młodopolski poprowadzili Piotr Kobzdej, syn Dariusza, absolwent gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych i Piotr Szubarczyk z Gdańskiego Oddziału IPN. Na spotkanie przybyło wielu przyjaciół Dariusza Kobzdeja z lat jego aktywności społecznej i zawodowej.
Dariusz Kobzdej urodził się 5 listopada 1954 r. w Gdańsku. Tutaj uczęszczał do I Liceum Ogólnokształcącego, a w 1979 r. ukończył studia na Wydziale Lekarskim AMG. Od 1976 r. uczestniczył w działalności opozycyjnej. Związany od początku z gdańskim środowiskiem SKS, RMP i ROPCiO. Wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany przez Służbę Bezpieczeństwa. Przez 8 lat (1977-85) był rozpracowywany przez wydział III KWMO-WUSW w Gdańsku. Po studiach - ze względu na działalność opozycyjną - nie znalazł zatrudnienia w Trójmieście. Pracę zawodową mógł podjąć w Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Wejherowie. W 1978 i 1979 r. przemawiał podczas manifestacji pod bramą nr2 Stoczni Gdańskiej w rocznice Grudnia ‘70 . W lipcu 1979 r. był współzałożycielem Ruchu Młodej Polski. Przemawiał podczas „nielegalnych” manifestacji pod pomnikiem Jana III Sobieskiego w Gdańsku w rocznice 3 maja i 11 listopada. W 1980 r., po manifestacji 3-majowej został skazany doraźnie na 3 miesiące więzienia. Na Kurkowej prowadził głodówkę protestacyjną. Z więzienia wyszedł na kilka dni przed strajkiem sierpniowym. W grudniu 1980 r. razem z Tadeuszem Szczudłowskim doprowadził do utworzenia przy Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ „S” Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania. W czerwcu 1981 r. uczestniczył w głodówce w budynku Akademii Medycznej w Gdańsku w obronie uwięzionych liderów KPN i braci Kowalczyków. Od początku stanu wojennego ukrywał się. Pozostawił z tego okresu fascynujące zapiski, pokazujące jego bogate życie duchowe. Był członkiem założycielem Klubu Myśli Politycznej im. Konstytucji 3 Maja i Gdańskiego Klubu Politycznego im. Lecha Bądkowskiego (1987 r.). Zmarł nagle 16 grudnia 1995 r. Pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Oficerskim OOP. 16.12.2015 / fot. Mateusz Ochocki / KFP, Jerzy Bartkowski / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia