Galeria Sulmin uczciła pamięć Włodzimierza Wieczorkiewicza. Tragicznie zmarły w 2001 r. artysta, rzeźbiarz, animator kultury, scenograf i twórca teatru autorskiego "ą" przed trzema dekadami wprowadzał życie artystyczne do dawnego kościółka ewangelickiego w Sulminie. Sprawił, że tutejsza Galeria obrosła legendą. Jego dzieło kontynuują dziś państwo Alicja i Mariusz Zawieruchowie, restauratorzy zniszczonego pożarem zabytku. Artyści powrócili do sulmińskiego kościółka we wrześniu ubiegłego roku. - Już wtedy, na inaugurację naszej działalności, chcieliśmy zrobić wystawę prac Włodka Wieczorkiewicza. Niestety, okoliczności nie sprzyjały naszym planom. Ponowne otwarcie galerii zbiegło się w czasie ze śmiercią żony artysty. Wystawa musiała zaczekać – wyznaje Alicja Zawierucha. Dzięki uprzejmości pani Zofii Kopeć, siostry założyciela galerii, obecnym gospodarzom udało zgromadzić kilkadziesiąt dzieł Wieczorkiewicza powstałych w latach 80. i 90. ubiegłego wieku. Dominują prace wykonane w skórze i metalu. Można je kupić. Wystawa zatytułowana „Pamięć dla świata i serca” gościć będzie w dawnym kościółku do końca roku. Prace eksponowane są zarówno w górnej sali, jak i w części piwnicznej, którą na czas wystawy została zmilitaryzowana. - Śmiejemy się, że jest tam teraz zbrojownia. Prezentujemy w niej prace pochodzące z cyklu „Totemy i tarcze” - wyjaśnia pani Alicja. Podczas wernisażu wystawy, a zarazem wieczoru wspomnień z licznym udziałem przyjaciół i sąsiadów Wieczorkiewicza, zakamarki galerii pojawiły także w piosence. O wesołość, ale taką z łezką w oku, przyprawiali zebranych Andrzej Gardzilewicz i Henryk Komowski. W spontanicznym występie wokalno-gitarowym przyjaciół artysty zabrzmiała przyśpiewka ”Panie Włodek, gdzie się podział Twój wychodek?”. - Żart muzyczny nawiązywał do starych czasów, kiedy w galerii była tylko jedna, skromna toaleta – wyjaśnia gospodyni wernisażu. Wieczór wspomnień obfitował w archiwalia – wycinki prasowe, katalogi, zdjęcia i stare zaproszenia na wystawy. Ciekawość gości galerii wzbudziło menu ujęte w zaproszeniu na wernisaż z 4 lipca 1998 r. Wrażenie robiły m.in. śledź sulmiński na sposób Joli, smalec domowy i ogórki małosolne ciocia Stefcia z Terespola nad Bugiem. W sobotę starzy bywalcy galerii, a także ci, którzy odkryli to miejsce niedawno, zjedli kocioł bigosu i wypili beczkę piwa. Głos zabierali m.in. Chór Non Serio z Wydziału Zarządzania Uniwersytetu Gdańskiego, przedsiębiorca i menedżer Zbigniew Canowiecki, prowadzący wieczór wspomnień sąsiad artysty Bohdan Borkowski i lekarz Wanda Bałazy, która przekazała galerii skórzaną torbę – prezent od Włodzimierza Wieczorkiewicza. 23.11.2013 / fot. Maciej Kosycarz / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia