Maraton wyborczy 2023-2025 w Polsce trwa. W przededniu eurowyborów w fotograficznym skrócie wspominamy, jak wyglądały głosowania nad Wisłą w czasach, kiedy nikomu nawet nie śniło się, że kraje bloku komunistycznego będą mieć kiedyś swoich reprezentantów w Parlamencie Europejskim wyłanianym według podstawowych zasad życia społecznego zachodnich demokracji liberalnych. Przed 4 czerwca 1989 roku wybory do Sejmu i rad narodowych stanowiły imitację procesów demokratycznych. Władza udawała, że jest wybierana, społeczeństwo było przymuszane do udawania elektoratu. Lista przyszłych posłów znana była, zanim naród ruszył do urn wyborczych. Wybierały za nas gremia kierownicze PZPR. Nawet jeśli ordynacja zakładała możliwość rejestracji wielu list wyborczych, nasz wybór sprowadzał się do jednej propozycji. W 1952 roku Polacy głosowali na listę Frontu Narodowego, w latach 1957–80 na Front Jedności Narodu, a w 1985 roku na listę Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Farsą były wybory, farsą była rekordowa frekwencja, z której władza czyniła oręż jednomyślności socjalistycznego społeczeństwa. Oficjalne w latach 1952-1980 na układ zabetonowany przez partię komunistyczną głosowało 94-99 proc. wyborców. Było tak, jak skonstatował Władysław Gomułka w rozmowie z pierwszym premierem Chińskiej Republiki Ludowej Zhou Enlaiem w 1957 roku: „Doświadczenie uczy, że komuniści w żadnym kraju nie zdobyli władzy państwowej na drodze wyborów parlamentarnych, tym bardziej więc nikt nie może liczyć na to, że na tej drodze można ich od władzy odsunąć”. Droga do wolności musiała być długa i kręta. 7.06.2024 / fot. Zbigniew Kosycarz /KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia