W mroźny wieczór 1 lutego 1976 r. gdańskimi Siedlcami wstrząsnęła potężna eksplozja gazu. Dwupiętrowa kamienica na ul. Struga 12 w jednej chwili przestała istnieć. Pod guzami śmierć poniosło 17 osób. Wśród ofiar tej tragedii były dzieci – 8-letnia Ania i 13-letnia Ela. 11 lokatorów oraz gości XIX-wiecznego domu zostało ciężko rannych. Na skwerku u zbiegu ulic Kartuskiej i Łostowickiej, kilkadziesiąt metrów od miejsca katastrofy, stanął przed kilkunastoma dniami 5-tonowy kamień, na którym zawisła tablica upamiętniająca ofiary wybuchu. - Nie było nas jeszcze na świecie, gdy w Gdańsku-Siedlcach, miała miejsce ta straszna w skutkach katastrofa. Jednak przybyliśmy tu dziś, by uczcić pamięć tych ludzi. Choć minęły długie lata, to wydarzenie na zawsze pozostawi ślad w historii naszego miasta, w historii Siedlec, a przez to również w nas samych – głosili podczas dzisiejszej uroczystości odsłonięcia obelisku uczniowie Gdańskiego Gimnazjum „Lingwista” im. Hymnu Narodowego. Tych słów mogli wysłuchać m.in. ci, którym udało się przeżyć katastrofę, bliscy ofiar, sąsiedzi. - Bogdan Ostrowski był ciężko ranny. W katastrofie stracił mamę. Rajmund Niedźwiecki leżał wówczas w szpitalu. Nie przeżyły najbliższe mu Ania i Melania. Państwo Biernaccy przeprowadzali się do Oliwy. To miał być ich ostatni wieczór w mieszkaniu na ul. Struga... – mówi Justyna Manuszewska, mieszkanka ul. Szarej. Od kilku lat starała się, aby pozostał ślad po jednej z największych gdańskich katastrof. Wsparła ją w tym Brygida Folkmann-Banaszak, radna Rady Dzielnicy Siedlce, założycielka stowarzyszenia Dla Siedlec. Panie wydeptały do tego kamienia pamięci wszystkie ścieżki. Pomogli ludzie dobrej woli. - Jacek Staroszik, właściciel firmy Nobas, wziął na siebie ciężar głazu, Stanisław Kaczmarczyk podstawił dźwig, Zakład Kamieniarski Wojciecha Mattika wykonał tablicę, zaś Firma Budowlano-Drogowa MTM przygotowała miejsce pod obelisk. Wykonała m.in. betonową wannę i ułożyła krawężniki – dziękuje za wsparcie Justyna Manuszewska. Kiedy Siedlce przeżywały piekło katastrofy, była dzieckiem. Mieszkała z rodzicami na ul. Elbląskiej. Latem 1976 r. przeprowadziła się na ul. Szarą. Kilka miesięcy później w kościele pw. Franciszka z Asyżu w Gdańsku-Emaus wierni połączyli się w modlitwie uczestnicząc w pierwszej mszy rocznicowej w intencji ofiar wybuchu. - Moja mama bardzo głęboko przeżywała to wydarzenie. Wielokrotnie wracała do niego w następnych latach. Tą emocją mnie zaraziła – mówi Justyna Manuszewska. 29.10.2014 / fot. Marek Adamkowicz / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia