Państwo Jan i Abigail Uphagenowie przeprowadzili się ze Starego Domu Ławy na Długim Targu 45 do reprezentacyjnej kamienicy na ul. Długiej 12. Nie mieli daleko do nowego gniazdka, niespełna 300 m. - Będzie stąd bliżej do Wrzeszcza, no i miejsca na prowadzenie biznesu jest tu znacznie więcej niż w poprzednim lokum. Spójrz, żono, A jak Abigail. Twoje imię, moja droga, na naszej kamienicy. Dom jest wyremontowany, większy, bogatszy. Pan Dreyer [kierownik budowy – przyp. red.] się postarał - zachwalał słynny gdański kupiec, bibliofil i ławnik. Jan Uphagen kupił tę kamienicę w 1775 r. Kazał ją przebudować na współczesną sobie modłę. Gotycko-renesansowa fasada nabrała cech stylu rokoko. Przeprowadzka Uphagenów miała miejsce 16 października 1779 roku.
Rekonstrukcją wydarzeń sprzed 236 lat uraczyli w sobotę gdańszczan i turystów miłośnicy historii miasta z Garnizonu Gdańsk. Słynnego mieszczanina zagrał Krzysztof Kucharski. Jego kompani z grupy teatralno-historycznej wcielili się w role domowników. W południe ruszyli za panem domu i jego małżonką spod Dworu Artusa. Z tobołami, kuframi, koszami i domowym sprzętem podążali w kierunku Domu Uphagena ochmistrzyni, kucharka, służący, stangret... - Stangretowi lepiej kieszenie przeszukać. On nowy jest – instruował służbę właściciel kamienicy. - Czy wszystko mamy? Gdzie jest poduszka mojej żony? Bez swojej poduszki pani się nie wyśpi. A czyje to jest dziecko? - Uphagena było wszędzie pełno. - Ono nie jest twoje, mężu – wtrąciła Abigail. - No widzę, że nie moje – Jan nie krył rozczarowania.
Wszystko układało się dobrze aż do momentu, w którym na myśl domownikom przyszła porcelanowa zastawa odziedziczona przez Abigail po tatusiu. - Panie Zielonke, pokażcie serwis. Sprawdzimy, czy wszystko jest jak należy, bo żona się bardzo denerwuje – pokrzykiwał na wysokości Urzędu Pocztowego pan domu. Pośpiech był tym razem złym doradcą. Talerze ze skrzynki niesionej przez służącego poleciały na bruk, tzn. na płyty, którymi wyłożona jest Długa. O rekonstrukcji w tym wypadku nie może być mowy. - Miśnieńska, najlepsza porcelana! Pójdziesz pan do pruskiego wojska. Wiesz pan, jak to się kończy - grzmiał Uphagen. - To tylko talerze. Kieliszki są całe, panie – próbował ratować skórę niezdarny pomocnik. - Pan Zielonke za to zapłaci. A jego żona uprzedzała, że wszystko przepija w tawernie – żałował Uphagen. - Do końca życia się nie wypłaci – lamentowała nad rozbitą porcelaną ochmistrzyni. - Chodźmy moja żono, ja nie mogę na to patrzeć. Zobaczysz, jaki salon mamy piękny. Żyrandol jest ze szkła angielskiego. Nie nie, pan Zielonke nie będzie miał wstępu do salonu – pocieszał swą lubą Jan.
Nowy dom Uphagenów nie był jeszcze gotowy, ale właściciele mogli się doń wprowadzić. Stało się to o godz. 18 dnia 16 października 1779 roku. Wykańczanie i wyposażanie kamienicy trwało kilka następnych lat. W pamiętniku Jana możemy przeczytać: „w 1787 po Nowym Roku tak dalece miałem ukończone prace przy ozdabianiu i meblowaniu domu, że 24 stycznia (...) mogłem po raz pierwszy podjąć gości w urządzonym ostatnio salonie". Uphagen mieszkał na Długiej 12 aż do śmierci w 1802 roku. Ponieważ nie pozostawił potomków, przekazał testamentem majątek utworzonej przez siebie Fundacji Rodzinnej, z zastrzeżeniem, że kamienicy nie będzie można sprzedać ani przebudować. 10.10.2015 / fot. Krzysztof Mystkowski / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia