„Kora – Westchnienie dla Marianny (Orańskiej)” wydaje się być rozmową artystki z kulturą archaicznej i klasycznej Grecji. „Kolumna” jest powściągliwą i poetycką strukturą w aluzyjny sposób przypominającą o ewolucji sztuki, kultury i architektury. Dwie marmurowe rzeźby wykonane w latach 80. przez wybitną sopocką rzeźbiarkę Ewę Beyer-Formelę stanęły w kurorcie na skwerze Miłosza. Dzisiejsze odsłonięcie prac stanowi początek długofalowego projektu, którego założeniem jest umieszczanie rzeźb w przestrzeni publicznej. Dzieła na stałe pozostaną częścią sopockiego krajobrazu.
W roku 2021 Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie poszerzyła zbiory o dwie rzeźby Ewy Beyer-Formeli, osobowości sztuki przestrzennej, która w poetyckich formach nawiązuje do korzeni cywilizacji, postulując wzmacnianie praktyk ekologicznych. Prace zostały włączone do kolekcji dzięki programowi pt. „Rzeźba w przestrzeni publicznej dla Niepodległej” realizowanego przez Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Ewa Beyer-Formela poprzez swoje działania manifestuje koncepcję sztuki jako troski o naturę. Obok rzeźb figuratywnych bądź abstrakcyjnych wykonanych w jednorodnym materiale kamiennym pojawiają się u niej także hybrydowe łączenia, np. metalowe aorty oraz motywy szklanych baniek lekarskich, jako metafory terapeutycznych mocy sztuki. „Kolumna” skłania się ku symbolicznej abstrakcji. „Kora” jest metaforyczno-figuratywna. W plenerowej galerii eksponowane są już m.in. rzeźby profesora Stanisława Horno-Popławskiego u którego artystka zrealizowała dyplom w 1960 roku w gdańskiej PWSSP, a którego filozofia sztuki – podobnie jak Ewy Beyer-Formeli – rozwijała progresywne idee proekologiczne i pacyfistyczne. W ostatnich latach artystka włącza ikonosferę związaną z jej wrażliwością na współczesną kondycję ludzkości, by przypomnieć cykl figuratywnych form ceramicznych pt. „Poduszkowce i emigracje – cywilizacja”. Ewa Beyer-Formela eksperymentuje, potęgując poetycki wymiar swojej sztuki. Jest twórczynią o niezwykłej subtelności, a zarazem dynamice, przez co w swoich działaniach przypomina badaczkę-antropolożkę, która m.in. od lat wędruje po Ziemi Kłodzkiej, czy Francji. Artystka nasyca swoimi poetyckimi pracami liczne przestrzenie otwarte. Ich harmonizujące i wzbogacające odbiorców oddziaływanie, wydaje się mieć analogie do procesów samej natury. 9.11.2021 / fot. Krzysztof Mystkowski / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia