Do Opery Bałtyckiej powrócił „Straszny dwór”. Przedstawienie wyreżyserowane przez Jerzego Snakowskiego nieprzypadkowo miało premierę w przededniu Narodowego Święta Niepodległości. W zamierzeniu Moniuszki dzieło stworzone w czasach zborów miało podtrzymać na duchu, pielęgnować zagrożoną narodową tożsamość, głośnym forte wyśpiewać „jeszcze nie zginęliśmy”. Jesienią 1865 roku przerażony cenzor po trzech spektaklach wykreślił je z repertuaru. Paniczna reakcja świadczyła o tym, jak było ono ważne, że jak lawa pod skorupką komedii ukrywało żar. – Kusiło mnie, by iść z duchem dzieła – pod pozorem kolorowego obrazka pokazać to, co boli. A co boli mnie? Pogarda. Poczucie wyższości tych, którym my sami, a czasem po prostu los dał coś więcej, a co niekoniecznie służy nam wszystkim – stanowiska, bogactwa, władzę. Pogarda wobec tego, co sam cenię – nauki, kultury, pracowitości. Pogarda tych, którzy z gębą pełną frazesów, manipulują innymi, wykorzystując swoją dominującą rolę, sprowadzając rolę przywódczą do budowania swojego ego i fortuny. Obrzydliwe! Zapewne wielu chętnie odczyta to przez pryzmat polityki i wojny polsko-polskiej. I słusznie. Choć zdaję sobie sprawę, że pogarda to przywara ogólnoludzka, a nie tylko polska – mówi Jerzy Snakowski. – Ale świat nie jest taki zły, niech no tylko zagrają mazura – taniec z pańskich dworów i wiejskich karczm – i dlatego zaczynam i kończę moją inscenizację idealistycznymi obrazami pokojowej wspólnoty. Pozwalam sobie w finale przywołać naszego geniusza, Adama Mickiewicza, który jak mało kto rozgryzł nas, Polaków i w finałowym mazurze przywołać jego apel z zakończenia „Pana Tadeusza” – Kochajmy się! – dodaje reżyser. 8.11.2025 / fot. Krzysztof Mystkowski / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia