Sobota na 22. festiwalu Jazz Jantar należała do młodych artystów z Wielkiej Brytanii. W ostatnich latach Zjednoczone Królestwo niespodziewania wyrosło na lidera w tworzeniu niebanalnego, świeżego i zaskakującego jazzu. Było to słychać w Żaku. Przed gdańską publicznością zadebiutowała tego wieczoru Yazmin Lacey (z zespołem), wokalistka zachwycająca klasycznym soulowym głosem, który przywołuje na myśl atmosferę zadymionych, ciasnych klubów, jakich dziesiątki można było znaleźć przed laty w Chicago czy Nowym Orleanie. – Moja muzyka porównywana jest do czerwonego wina i papierosów – wyznała nie tak dawno Yazmin Lacey w rozmowie z portalem Soundrive. Kariera pochodzącej z Nottingham artystki zaczęła się pięć lat temu od kilku skromnych koncertów akustycznych w rodzinnym mieście. Muzykę traktowała wówczas jako hobby współdzielone z pracą na rzecz organizacji charytatywnej zajmującej się dziećmi. Przełom nastąpił, kiedy odkryła ją organizacja Future Bubblers (wyszukująca muzyczne talenty i tworząca warunki dla ich rozwoju). W niedługim czasie ukazały się dwie EP-ki Yazmin Lacey – „Black Moon” oraz „When The Sun Dips 90 Degrees”. O tej drugiej serwis Bandcamp w swoim comiesięcznym zestawieniu polecanych wydawnictw napisał: „klejnot, którego nie wolno przeoczyć”. Z największym uznaniem mediów branżowych spotyka się także działalność artystyczna słuchanego w sobotę w Żaku londyńskiego pianisty Kamaala Williamsa. „To rozkoszna migawka z Londynu roku 2018 – nowo powstała społeczność jazzowa w pigułce, łącząca niezliczone kulturowe wątki, które tworzą to miasto. Kiedy scena potrzebowała go najbardziej, Kamaal Williams powrócił, by wskazać jej drogę” – tak o zeszłorocznym albumie „The Return” napisał Dean Van Nguyen, dziennikarz serwisu Pitchfork, co już samo w sobie pokazuje, do jak różnorodnej publiki brytyjski pianista trafia, skoro jego działalność zachwala portal prezentujący muzykę alternatywną. Williams zaczynał od fascynacji tradycyjną chińską kaligrafią, później było graffiti, hip-hop i muzyka elektroniczna (jako producent działa pod pseudonimem Henry Wu), ale jego największym sukcesem okazał się duet z Yussefem Dayesem. Ich debiutancki album „Black Focus” (2016 r.) znajdował się w czołówce niemalże wszystkich jazzowych podsumowań roku i utorował drogę do festiwalów na całym globie. Rokas Kucinskas z portalu All About Music napisał o tym wydawnictwie: „To wybiegająca w przyszłość podróż dźwiękowa, która w pełni oddaje to, co dzieje się obecnie na jazzowej scenie w Londynie”. Obydwa wydawnictwa na łamach tego samego serwisu porównał Chris May: „The Return zaczyna się tam, gdzie skończyło się Black Focus, wykorzystuje klasyczny jazz-funk i fuzję z hip-hopem oraz jego brytyjską odmianą, czyli grimem, połamanymi bitami i drum'n'bassem. Bity są kluczowe, podobnie jak melodie i dający kopa nastrój. To jest jazz, ale ten, który dopiero co poznaliśmy, a wszystko to pięknie się razem układa”. 9.11.2019 / fot. Anna Rezulak / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia