Benefis Fajnego Człowieka przyciągnął do Nadbałtyckiego Centrum Kultury tłumy. Miejsc siedzących zaczęło brakować na długo przedtem, zanim na scenie pojawił się Maciej Kosycarz. Dla benefisanta był tego wieczoru gdański fotel. Zawsze obwieszony aparatami i obiektywami, ciągle w ruchu, wreszcie mógł na chwilę się zatrzymać i posłuchać, co mają mu do powiedzenia przyjaciele. 25 lat pracował na te opinie.
Tomasz Olszewski: Maciek jest człowiekiem niezwykle skromnym, ale też niezwykle cwanym. Proszę zwrócić uwagę na to, że obchodzi jubileusz 25-lecia pracy, choć powinien to być jubileusz 45-lecia, ponieważ pierwsze zdjęcie opublikował w wieku lat 6. Wyobraźmy sobie to teraz, kiedy w całym kraju toczy się dyskusja, czy sześciolatek jest na tyle inteligentny, żeby trafić do szkoły i wrócić do domu, że ten człowiek w wieku sześciu lat debiutował w prasie.
Larry Okey Ugwu, szef NCK (z całego serca zaśpiewał dla benefisanta pieśń w języku igbo): W moim Ratuszu mam dziś tyle fajnych ludzi, ponieważ spotykamy się na Benefisie Fajnego Człowieka, mojego przyjaciela Macieja Kosycarza. Z Maćkiem znamy się od czasu studiów. Nie? [Razem studiowaliśmy prawo (…) I razem skończyliśmy – ku uciesze publiczności podpowiada absolwent politologii...].
Paweł Adamowicz: Macieju, jesteś już instytucją publiczną i za chwilę wpiszemy cię do rejestru zabytków.
Mieczysław Abramowicz (autor wstępów do albumów z serii „Fot. Kosycarz. Niezwykłe zwykłe zdjęcia”): Kiedy dowiedziałem się, że Maciej Kosycarz zażyczył sobie, żebym na jego benefisie wygłosił laudację, pomyślałem, że dosyć tego. Ile razy on dostaje jakąś nagrodę, a dostaje tych nagród - podejrzewam nawet, że słusznie – bardzo wiele, prawie za każdym razem wzywa mnie do laudacji. Otóż ja już mam tego serdecznie dosyć. W związku z tym laudacji nie będzie. I tak wszyscy wiedzą, kto to jest Maciej Kosycarz. Postanowiłem zrobić sobie autoreklamę. Zacytuję Maciejowi i państwu kilka fragmentów z moich wstępów do albumów Fot. Kosycarz. Jego zadaniem będzie odgadnąć, z którego tomu wstęp pochodzi (śmiech na sali). [Na cztery pytania benefisant udzielił trzech poprawnych odpowiedzi. Połowicznym sukcesem zakończyła batalia o wstęp do części 4. Odpowiedź Macieja brzmiała: 2.]
Adam Hlebowicz, dyrektor Radia Plus: „Fajność” Maćka polega także na tym, że jak się do niego dzwoni, to nawet jak go nie ma po drugiej stronie, oddzwania. To się rzadko zdarza innym ludziom. Jan Kozłowski: Myślę, że nasz drogi dyrektor Larry nie miałby nic przeciwko temu, żeby na dzisiejszy wieczór skrót NCK oznaczał Niezwykłe (Zwykłe) Centrum Kosycarz. Maciej szaleje oczywiście w Trójmieście, ale oazę spokoju założył sobie wśród Kaszubów, w Żukowie. Żeby się asymilował dobrze z Kaszubami, przekazuję mu oryginalną tabakierkę z dwoma życzeniami. Po pierwsze, jeżeli spotka na swojej drodze człowieka życzliwego inaczej, to żeby po prostu kichał na niego. A po drugie, ponieważ kichnięcie jest oznaką zdrowia, życzę mu, żeby w dobrej kondycji dotarł do kolejnych benefisów i oczywiście nie zapomniał nas na nie zaprosić.
Jan Zarębski: Dziś zmiany w naszym regionie przyśpieszają, w związku z tym Maciej ma więcej roboty. Tak na dobrą sprawę zapominamy szybko, jakie było to poprzednie otoczenie. Ja już nie chcę powtarzać, w jakim stanie jest Polska, w jaki stanie jest Gdańsk (śmiech na sali). Jak przyszłe pokolenia spojrzą na zdjęcia i zobaczą tę krótką odległość czasową i wielkie zmiany, które w tym czasie nastąpiły, może wreszcie docenią zdecydowanie bardziej niż dzisiejsze sondaże to wszystko, co robi społeczeństwo Pomorza dla siebie i dla potomnych. A Maciej ma to wszystko zapisywać i pokazywać tym, którzy dzisiaj są niedowiarkami.
Jarek Janiszewski: Ja Macieja rozpoznaję po owłosieniu. Z tyłu normalnie wygląda jak pies Rowlf z Muppet Show. Jako człowiek, który uważany jest za miniwersję Wisławy Szymborskiej (…) zaprezentuję fraszkę, która być może nie odpręży naszego dzisiejszego benefisanta. Brzmi ona tak: Nic innego nie potrafi... oprócz fotografii. A teraz wiersz, poważny tekst, który się nazywa „Łowca czasu”. Gdzie za starym idzie nowe, tam Kosycarz wkłada głowę (…) Stąd pokłońmy mu się nisko, bo on rejestruje wszystko. Bez patosu i hałasu jest po prostu łowcą czasu.
Jarek Ziętek, partner Janiszewskiego z duetu satyrycznego Gremplina (śpiewająco): Z braku innego zajęcia, robi zdjęcia, robi zdjęcia. Kiedy jest młoda wdowa do wzięcia (...) Odlatuje prezydent z Okęcia (…) Po następstwach krótkiego spięcia (…) Gdy jest nowe lekarstwo na wzdęcia, on robi zdjęcia, robi zdjęcia.
Konrad Kosycarz, syn Macieja: Tak się stało, że zostałem synem. Już 16. rok pod jednym dachem, proszę sobie wyobrazić. Na 50. urodziny mojego tatusia stworzyłem film, w którym chciałem zwrócić uwagę na jego ciekawe przywary czy zachowania. Mój tata, jak mnie budzi rano, to nie powie: Konrad wstawaj do szkoły. Słyszę: Konrad wstawaj, pan od fizyki czeka na dole, Oczywiście serce mi wtedy staje.
Oglądamy film. Konrad wciela się w rolę Macieja: Myślenie ma... No co ma? Kolosalną przyszłość (...) Konrad wstawaj. Straż pożarna już czeka (…) Konrad, piątek dzisiaj jest, więc wiesz co. Lańsko.
Zespół KFP (śpiewająco): Tę piosenkę, tę jedyną, wyjemy dla Cię chłopino, bo żeś jest morowy wielce, w torbie nosisz drugie serce.
Krzysztof Skiba nie mógł fetować jubileuszu przyjaciela ze szkolnej ławy. Przysłał film z pozdrowieniami. Wysłuchaliśmy też Fraszki o Kosycarzu: Taki cud się rzadko zdarza, ma Gdańsk swego Kosycarza. Inne miasta go nie mają, przeto słabo wypadają. ‎Kiedy Maciek fotkę machnie, nawet gówno cudnie pachnie.
11.10.2015 / fot. Krzysztof Mystkowski / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia