Tak to się zaczęło – 45 lat temu w dawnym gdańskim kinie Leningrad, późniejszym Neptunie, z Danielem Olbrychskim – Kmicicem w najważniejszej roli męskiej. „Potop” Jerzego Hoffmana był pierwszy filmem pokazanym na I Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych i pierwszym w dziejach tego najważniejszego przeglądu naszej kinematografii zdobywcą Lwów Gdańskich. Jeszcze nie Złotych. Nazwa nagrody głównej zmieniała się (podobnie jak nazwa festiwalu) wraz ze zmieniającymi się trójmiejskimi okolicznościami filmowego święta. Już od pierwszego, Potopowego wydania było ono równie gdańskie, co i sopockie. Ba, większość projekcji widzowie oglądali w sopockich kinach „Bałtyk” i „Polonia”. Oficjalne przenosiny festiwalu do Gdyni nastąpiły w roku 1987, ale jeszcze przez siedem lat zdobywcy głównych laurów odbierali Złote Lwy Gdańskie, jako ostatni – ex-aequo Radosław Piwowarski za „Kolejność uczuć” i Grzegorz Królikiewicz za „Przypadek Pekosińskiego” (1993 r.). Modyfikację przeszła wówczas statuetka zaprojektowana przez artystę rzeźbiarza Piotra Soleckiego. Lwy odświeżył Czesław Gajda, jeden z siedmiu współautorów pomnika Obrońców Wybrzeża na Westerplatte. Złoto pojawiło się w nazwie nagród w 1979 roku, kiedy jury obradujące pod przewodnictwem Jerzego Passendorfera za najlepszy obraz VI FPFF uznało „Amatora” w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego. A kto zdobył pierwsze Złote, ale już nie Gdańskie trofeum? Rok 1994 należał do Kazimierza Kutza, który w konkursie głównym zaprezentował nam dwa filmy – „Śmierć jak kromka chleba” i „Zawróconego”. Zwycięstwo tego drugiego było swego rodzaju znakiem czasów. Oznaczało, że ze stanu wojennego i Solidarności można już się śmiać, nie trzeba podchodzić do tego martyrologicznie i na kolanach. W pierwszoplanowej roli festiwalowej niedoszłego konfidenta, który przeobraża się niemal w opozycjonistę wystąpił Zbigniew Zamachowski. 12.09.2019 / fot. KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia