- W zaprzęgu jest lider. Psy biegnące za nim nie muszą mieć taktyki w głowie. One mają tylko ciągnąć. Lider odpowiada za prędkość i kierunek. Kiedy zaprzęg ciągną dwa pieski, to dowodzi Shantu. W zaprzęgu składającym się z czterech psów lideruje Saga. Shantu ma już 8,5 roku. To jest jego ostatni sezon, wkrótce przejdzie na zasłużoną emeryturę. Z nim zdobyłem te wszystkie tytuły – mówi Waldemar Stawowczyk, pięciokrotny mistrz świta w wyścigach psich zaprzęgów. Utytułowany maszer z Bełchatowa spędza ten weekend w Gdańsku. W sobotę i niedzielę Park Reagana jest areną zawodów Pucharu Polski Dryland. Na dwóch trasach (5- i 3- kilometrowej) startuje 60 załóg i ok. 150 psów różnych ras, w tym husky syberyjskie, alaskan malamute, grenlandy i greystery. - Sezon dopiero się zaczyna. Jesienią będziemy rywalizować w zawodach Pucharu Polski trzykrotnie. Ciąg dalszy bezśnieżnych startów nastąpi wiosną, po sezonie zimowym. Zima w Polsce nas nie rozpieszcza, bo to jest jednak dość drogi interes. Polscy maszerzy jeżdżą w Alpy. Najczęściej startujemy w Austrii. Zawody odbywają się tam co tydzień. Wyjeżdżam za granicę w Nowy Rok i wracam pod koniec lutego, po mistrzostwach świata. Przez dwa miesiące mieszkam z psami w przyczepie - mówi reprezentant Polski i pracownik Kopalnia Węgla Brunatnego Bełchatów.
Bełchatowianin specjalizuje się w wyścigach zaprzęgów ciągniętych przez cztery lub dwa psy północne. Jego koronne konkurencje oznaczone są na listach startowych symbolami C2 i D2. - Postawiłem na psy grenlandzkie. To jest bardzo rzadka rasa. W Polsce mamy ich tylko ok. 150. Grenlandy są bardzo wymagające i charakterne. Na początku XX wieku psy tej rasy zdobywały biegun południowy. Pociągała mnie ta ich dzikość. Należą do klas najwolniejszych, ale poprzez trening można osiągnąć z nimi naprawdę wiele. Potrafią wygrywać z teoretycznie szybszymi zawodnikami. W Gdańsku startujemy w jednej klasie z haszczakami. Nie wykluczam sukcesu – mówi Waldemar Stawowczyk.
Shantu, Saga i spółka rozpoczynają przygotowania do sezonu beśnieżnego od półkilometrowych przebieżek. Z czasem treningowe biegi wydłużają się do dwóch kilometrów, potem do czterech, sześciu i ośmiu. Docelowym dystansem jest 8,5 km – tyle trzeba przebiec na zimowej trasie w Scharnitz. - Najważniejsza jest więź między człowiekiem i psem. Jeżeli się dotrze do głowy lidera, to te psy zrobią dla nas wszystko. Tajemnica sukcesu tkwi w codziennej pracy. Ale to nie może być tylko trening, zabawa też jest ważna. Mamy sprawdzony system: po dwóch dniach biegania w zaprzęgu są dwa dni przerwy na wspólne rozrywki. Wracam z pracy w kopalni ok. 15.30 i do wieczora bawię się z moimi psami – mówi pięciokrotny mistrz świata. Ile razy stawał na podium, sam już nie wie. Ostatnio próbował policzyć złote medale. Od 2008 roku uzbierało się 89. 24.10.2015 / fot. Krzysztof Mystkowski / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia