Regularna bitwa sympatyków „Solidarności” z zomowcami, uzbrojeni w karabiny maszynowe żołnierze LWP i milicjanci przy koksownikach, tajniacy z aparatami fotograficznymi, milicyjne polewaczki i nyski pod Salą BHP Stoczni Gdańskiej – wszystko to miało nam dziś przypominać 13 grudnia 1981 roku. Za sprawą Stowarzyszenia Rekonstrukcji Historycznej "Sojusz" mogliśmy poczuć klimat pierwszych godzin stanu wojennego. - Robimy wszystkim zdjęcia, bo ten dzień bardzo dokładnie dokumentowała Służba Bezpieczeństwa – przekonywali esbecy – przebierańcy. Na gości rekonstrukcji przeprowadzonej w sąsiedztwie historycznej Sali BHP czekała grochówka z wojskowej kuchni polowej, strawą dla ducha były m.in. wystawa Instytutu Pamięci Narodowej "Ofiary stanu wojennego na Pomorzu" i projekcja filmu "Czarny Czwartek". Całości dopełniły pokazy drukowania ulotek oraz ekspozycja zabytkowych pojazdów z lat 70. i 80. ubiegłego wieku. W 33. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego warto było zajrzeć także do sąsiadującego z Salą BHP Europejskiego Centrum Solidarności, które zapraszało w sobotę na subiektywne zwiedzanie wystawy stałej. Przewodnikami po historii byli bohaterowie tamtych czasów – dawni opozycjoniści. Mogliśmy więc poznać losy Olgi Krzyżanowskiej, Barbary Szczepuły, Zygmunta Błażka, Bogdana Lisa, Jerzego Majcherczyka, Henryka Sikory i Jacka Taylora. Niezwykli przewodnicy starali się oddać w swoich relacjach emocje, jakie im wówczas towarzyszyły, ponad wiedzę książkową przedkładali własną opowieść o wydarzeniach stanu wojennego. - Na tej ścianie są listy, które kiedyś dostałem, siedząc w obozie w Strzebielinku, a także, te które pisałem do żony. Proszę zobaczyć tę pieczątkę, inną niż pozostałe - to jest właśnie słynne „ocenzurowano” – oprowadzał gości muzeum Zygmunt Błażek. Henryk Sikora opowiadał m.in. tym, jak wyglądało organizowanie pomocy dla „Solidarności” w dalekiej Australii, do której przeniósł się po stanie wojennym na blisko 20 lat. Barbara Szczepuła zaciekawiała słuchaczy opowieścią o kulisach tzw. weryfikacji dziennikarzy. Mówienie i pisanie prawdy oznaczało wtedy bezrobocie. W państwowej prasie można było pisać jedynie pod dyktando ówczesnych władz. 13.12.2014 / fot. Mateusz Ochocki / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia