Na zakończenie 18. Ladies’ Jazz Festivalu Teatr Muzyczny na stojąco oklaskiwał Tanitę Tikaram. Bisom i brawom nie było końca. Długo oczekiwany w Gdyni występ brytyjskiej gwiazdy w największej części wypełniły piosenki o miłości – Teatr rozbrzmiewał przebojami, które poznawaliśmy na przestrzeni ponad 30-letniej kariery artystki obejmującej m.in. dziewięć regularnych longplayów, wydanie specjalne najważniejszej płyty oraz zbiory typu The Best czy Greatest... A wszystko zaczęło się niewinną próbą przedstawienia swojego spojrzenia na świat w postaci piosenek napisanych przez cichą, grzeczną studentkę literatury.
We wrześniu 1988 roku zdarzyło się coś rzadkiego i wyjątkowego: „Ancient Heart”, debiutancki album świeżo upieczonej 19-latki. Ten album był ze wszech miar jesienną płytą wykorzystującą absolutnie odmienny zestaw instrumentów niż przyzwyczaiły nas do tego rock czy pop, instrumentów takich jak obój i flugelhorn, a ponadto w jej centrum tkwił ciemny, niemal pochmurny głos, który przeczył młodości artystki. Album tak surowy i melancholijny był anomalią. W tych czasach nie robiło się takich rzeczy, a mimo to sprzedał się w 5 milionach egzemplarzy i dał światu cztery wielkie przeboje. Pierwszy: „Good Tradition,” dotarł do pierwszej dziesiątki, zaś następny „Twist in My Sobriety” tak trafił w gusta, że znalazł się w repertuarze kilkunastu innych artystów, w tym u Lizy Minnelli. Długa, roczna trasa koncertowa, nagrody i hity – młoda artystka nie spodziewała się czegoś takiego, spokojnie studiowała na uniwersytecie w Manchesterze anglosaską literaturę, a tu płyta „Ancient Heart” stała się hitem, a ona sama z dnia na dzień została uznana za przyszłość muzyki i jeden z najważniejszych głosów młodego pokolenia brytyjskich artystów.
Tanita Tikaram jest brytyjską piosenkarką i autorką tekstów, artystką, która wiele lat przed Riot Grrrl i Lilith Fair pisała własne piosenki, w których przedstawiała całkowicie własne, dziewczyńskie spojrzenie na świat i siebie samą. Jej mama jest Malezyjką, a tata ma pochodzenie fidżijsko-hinduskie i był brytyjskim żołnierzem zawodowym. Po „Ancient Heart” szybko ukazały się trzy albumy – „The Sweet Keeper” (1990), „Everybody’s Angel” (1991) i „Eleven Kinds of Loneliness” (1992) – a potem długa przerwa… i głęboki oddech – konieczny wręcz odpoczynek: „kiedy zaczynasz młodo, intensywnie pracujesz i potem dopiero próbujesz dowiedzieć się, kim jesteś” – mówi Tanita Tikaram. Każdy jej album od początku lat 90. był całkowicie zamierzonym, przemyślanym, przeżytym dziełem, po którym artystka znikała z centrum uwagi, prowadziła cicho pracowite życie we Włoszech, Francji i Anglii, uczyła się języków, oddawała tai chii pisaniu nowych, ważnych i osobistych piosenek. Następne płyty za każdym razem pokazują tak wiele i dają słuchaczom wszechświat złożonych, niebanalnych przeżyć, jak choćby wyrafinowane „The Cappuccino Songs” z 1998 roku czy jakże jazzowy w swym przyciemnionym, barowym nastroju „Sentimantal” z 2005 roku uznany za „zagubiony klasyk – świstoklik z przeszłości” „Największym objawieniem dla mnie jest tworzenie zjednoczonych dźwięków. Bezsprzecznie. Nie jestem bardzo dramatyczną osobą, ale jest we mnie ogień. Cisza i ogień.”
W 2019 roku Tanita świętowała swoje 50. urodziny i 30-lecie swojej kariery, wypuszczając specjalne wydanie „Ancient Heart” oraz wyjątkowy zestaw 14 utworów wyselekcjonowanych z jej dziewięciu wcześniejszych płyt w nowych aranżacjach – muzyczny rarytas pt. „To Drink The Rainbow: An Anthology”. Obecnie pracuje w studiu nad nowym projektem. 31.07.2022 / fot. Anna Rezulak / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia