Vincent Severski wprowadzał „Zamęt” – nowy gatunek literacki łączący klasyczny kryminał z powieścią szpiegowską, Maciej Siembieda „Gambitem” (premiera) wciągał czytelnika w tryby mechanizmu nadającego prawdziwym historiom sensacyjny wymiar i tempo, a Krzysztof Strycharski opowiadał o swojej słynnej żonie tramwajarce, tzn. przedstawiał wersję drugiej strony. Ostatni dzień Gdańskich Targów Książki w Filharmonii Bałtyckiej obfitował w spektakularne wydarzenia. Trzydniowy maraton spotkań twórców z czytelnikami spuentowała silna grupa pisarzy reportażystów. Magdalena Grzebałkowska, Dorota Karaś, Małgorzata Czyńska i Mariusz Szczygieł (prowadzący) otworzyli przed słuchaczami drzwi kuchni literackiej, w której powstają biografie. Zacznijmy od tego, że przypisy trzeba robić tu od razu, i że to nie jest tabloid, gdzie wrzucimy wszystko. – I warto być cierpliwym, bo nigdy nie jest tak, że się nie odkryje nic nowego. Nawet gdy temat wydaje się przebadany, przewertowany i odwrócony w dziesiątą stronę, to i tak przychodzi się ze swoim świeżym spojrzeniem i ciekawością – przekonywała Małgorzata Czyńska, w której dorobku znajdują się m.in. biografie awangardowych artystek Katarzyny Kobro i Mai Berezowskiej. A co z wersjami wydarzeń przedstawianymi przez świadków, nierzadko bardzo różniącymi się od siebie? – Biograf nie jest od rozstrzygania. Nie jesteśmy od ferowania wyroków. Moim zadaniem jest bycie dobrym medium. Tu jest bohater, tu jest czytelnik, a ja muszę to ładnie przekazać. Nie feruję wyroku, kto ma rację w przypadku śmierci Krzysztofa Komedy: Zofia Komedowa czy Andrzej Krakowski, który mówi, że był przy tym... Dlaczego miałabym mu nie wierzyć? Ale szanuję wersję Zofii. Podaję dwie wersje, bardzo wierzę w inteligencję czytelników – mówiła Magda Grzebałkowska, autorka bestsellera „Komeda. Osobiste życie jazzu”. Ciekawym doświadczeniem dotyczącym tego aspektu kuchni literackiej podzieliła się z słuchaczami Dorota Karaś („Cybulski. Podwójne salto”). – Okazuje się, że im więcej lat upływa od śmierci Zbigniewa Cybulskiego, tym więcej ludzi... przy tym było. On miał w ogóle taką ikoniczną noc przed śmiercią. Spotykał się z ludźmi, chodził od baru do baru, od mieszkania do mieszkania, załatwiał różne życiowe sprawy. Rzeczywiście spotkał się tej nocy z wieloma osobami, no ale nie ze stoma czy dwiema setkami, jak mogłoby dziś na to wyglądać... Na szczęście udało mi się znaleźć bezpośredniego świadka, wówczas młodego chłopaka, który był wtedy przy Cybulskim. Razem z nim biegł do tego pociągu. Jemu się udało wskoczyć, wyciągnął rękę... Zbyszkowi już się nie udało... Dzisiaj to jest starszy pan, wciąż strasznie przejęty tym, że to się zdarzyło w jego życiu. Bardzo pielęgnuje pamięć Cybulskiego, jeździ do Katowic, dba o jego grób. Udało mi się również dotrzeć, wspólnie z dziennikarką z Wrocławia Magdą Podsiadły, do pani dróżniczki, która była wtedy na peronie i odprawiała ekspres „Odra” z Wrocławia do Warszawy. Też to widziała. Wersje tych dwóch osób się uzupełniały. Tu nie było żadnych wątpliwości. To, co powiedziała mi pani dróżniczka, zgadzało się z tym, co powiedział pan Alfred Andrys – wyjawiła czytelnikom Dorota Karaś. 31.03.2019 / fot. Anna Rezulak / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia