Jej sukienek się słucha. Niemal za każdą – a są ich setki – kryje się wspomnienie, emocja, opowieść. Gosia Golińska spisuje je na swoim blogu. Są więc w jej kolekcji kiecki używane: tę w kratkę miałam na plaży zmierzając do pełnoletności, ta kwiecista jest ze ślubu koleżanki z młodszym kolesiem, tej ukrywającej wszelkie niedoskonałości nigdy nie założyłam, ta sylwestrowa była żałosną prośbą o błysk w oku... Swoją sukienkową opowieść można sopockiej artystce podarować. Zbiera je od nieznajomych, przyjaciół, wygrzebuje w rodzinnych szafach. Często odwiedza lumpeksy. Rozpoznawana jest tam jako pani z filmu, pani z teatru, czasem z opery, albo po prostu – pani z plaży. Wiadomo, że nie będzie tego wszystkiego nosić na sobie, ale przecież w tych stertach fatałaszków można jej przypisywać wiele ról. Jak to kobiecie... Sukienki podszyte babskimi historiami, ale również te, które noszą mężczyźni – w sercu i pamięci, wypełniają się w pracowni Gosi Golińskiej nowym życiem. Z małych historii artystka tworzy wielobarwne rzeźby. Swoim instalacjom nadaje wymiar kobiecej solidarności. Sukienek Gosi Golińskiej, spiętych tytułową klamrą „Sprawność: Kobieta”, możemy posłuchać na wystawie w ratuszowej galerii Nadbałtyckiego Centrum Kultury (wernisaż o godz. 18). W tytule ekspozycji, zaczerpniętym z terminologii harcerskiej, autorka przewrotnie celebruje kobiecość. - Sprawności zdobywane przez nas w harcerstwie były zazwyczaj męskie. I nazywały się po męsku. Inaczej mają się do siebie światy kobiet i mężczyzn w życiu codziennym. Być sprawną kobietą, to znaczy wcielać się wiele ról. A z tym sprawa nie jest taka prosta – objaśnia swój zamysł Gosia Golińska. 08.03.2013 / fot. Mateusz Ochocki / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia